The Lost Wings of Andra (COMPLETED)

CHAPTER 7

MATURE CONTENT🔞

Maliksi akong bumangon sa ala tres y media ng madaling araw, naunahan ko pa ang alarm clock ko dahil sa magan akong bumangon. Usually sa ganitong oras magnanakaw pa ako ng limang minuto para matulog pero ngayon hindi na. Kahit malamig pa ang simoy ng hangin hindi iyon naging hadlang sa akin para maging produktibo.

Hinubad ko ang aking nightgown at nag shower na. Matapos makapaglinis ng katawan, nilinis ko narin ang mga ngipin at habang nagto-toothbrush nakita ko ang repliksyon ng aking sarili sa salamin.

I glint of pink lies in my cheeks and sparkles in my eyes and I concluded that there's something changed in me. Kung noon parating mugto at nakasimangit na mukha ko ang nakikita ng salamin na ito pero sa ngayong umaga naging iba na. 

I smiled effortlessly. I feel like alive for the very first time in my life.

I traced my finger to my swollen lips and a small cut lies in the bottom of my lip. Napakagat nalang ako ng labi dahil naalala ko na naman ang dahilan kung bakit ako nagkasugat sa labi. His scent still lingers in my system and I can't get enough of it. 

I'm still addicted to him. I still want him.

Bumalik sa mata ko ang repleksyon ko at naninibago sa pagbabago nito.

I didn't know that you could be this wild Andra.

Napangiti nalang ako sa naisip ko dahil puro kabaliwan na ang laman nito. I hummed as I wore my jumper with long thick sleeves inside it, panangga sa lamig ngayong madaling araw. Pagkatapos, maingat akong lumabas ng kwarto sa takot na magising sila Mama at Papa. I tiptoed while exiting the whole house, still humming so softly because why not?

I'm in my greatest mood.

Bumaba ako sa kusina para kunin ang mga gamit na bayong na may lamang mga pagkain ng mga alaga naming hayop. Kinuha ko rin ang salakot in case na umulan at least protektado ang ulo ko at hindi basta basta magakaksakit. Mahirap na.

Speaking of sakit. Yes masakit parin ang pagkababae ko dahil parang sinsagasaan ng truck ang gitna ko dahil sa sobrang sakit. Pero worth it naman, kahit nagdudusa ako ngayon sa sakit. Mas masakit pa dito ang latay ng sinturon ni Papa noon na pinarusahan ako ng apat na oras na puro palo sa likot at pwet ang natamo ko dahil nagsalita ako pabalik sa kanila. Sumasagot na raw ako sa kanila kung saan isa iyon sa mga patakaran nila sa bahay.

Anong magagawa ko hindi ko pa masyadong maintindihan ang mga patakaran nila dahil isa lamang akong pitong taong gulang na musmos na wala pang utak. Well hanggang ngayong naman, sa tingin nila Mama at Papa. Humigit tatlong linggo bago naghilom ang mga sugat ko noon kaya ang ganitong sakit ay kumabaga nasa above moderate lang.

Matapos kong pakainin ang mga alaga naming manok at iba pang mga hayop. Binaybay ko ang daan papunta sa burol kung saan naroon ang mga alaga naming mga gulay. Magmula sa pechay, talong, ampalaya at iba pa. Ako ang nakatuka sa ganitong gawain kaya ito na ang naging pinagkaka-abalahan sa buong buhay ko.

Madilim pa ang paligid kaya naman gumamit ako ng maliit na flashlight para hindi ako maliagw o di kaya'y makatapak ng tae at ahas. I still hummed my favorite song as I start my work. Ang malamig na simoy ng hangin at katahimikan ang bumuo sa mood ko ngayon kaya naman ganado akong nagdilig ng mga halaman. 

But a strange noise ruined my momentum. A voice echoed in the midst of silence in dawn caught my attention. Sa ilalim ng santol doon ko nakita ang isang pigura ng taong laman ng isip ko magmula kahapon hanggang ngayon.

"Put your hands in mine. You know that I want to be with you all the time. Make you mine by the public, am I right?" he cockily finished the song I'm humming.