Η υιοθεσία

Ο γαμπρός

Ερμής POV

"Λίνα... Λινάκι... Εβελίνα... Εβελινάκι... Ξύπνα αδελφούλα ξυπνα." Λέω στην δίδυμη αδελφή μου καθώς την σκουντάω.

"Ξύπνα Εβελινάκι μου... Αδελφούλα μου ξυπνα..." Της λέω και τότε γυρνάει και με κοιτάζει.

"Ερμή? Τι ώρα είναι?" Με ρωτάει κουρασμένη.

"Είναι εφτά. Και πρέπει να ετοιμαστούμε να πάμε σχολείο." Της λέω και εκείνη αλλάζει πάλι πλευρό.

"Δεν θέλω να πάω σχολείο." Μου λέει και εκπλήσσομαι.

Τι στο καλό?

Η Εβελίνα?

Η δική μου η αδελφή η Εβελίνα δεν θέλει να πάει σχολείο?

Που πιο πολλές φορές έχει πάει εκείνη σχολείο παρά οι καθηγητές.

Ουτε μια απουσία δεν έχει όλα αυτά τα χρόνια.

"Εβελίνα? Είσαι άρρωστη?" Την ρωτάω ακουμπώντας το μέτωπο της αλλά δεν είναι ζέστη.

"Όχι Ερμή δεν είμαι άρρωστη. Απλά δεν θέλω να πάω σχολείο." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Καλά. Πάω να φωνάξω την Νατάσα να δει μήπως έχεις κάτι σοβαρό." Της λέω ανήσυχος καθώς σηκώνομαι από δίπλα της και τότε αμέσως σηκώνεται και γυρνάει και με κοιτάζει.

"Όχι! Όχι! Δεν χρειάζεται! Θα σηκωθώ και θα πάω στο σχολείο!" Λέει αμέσως βιαστικά και ανησυχώ.

"Αγάπη μου είσαι καλά?" Την ρωτάω εγώ καθώς χαιδευω τα μαλλάκια της.

"Ναι ναι απλά... Απλά είμαι κουρασμένη. Αυτό μόνο. Έμεινα μέχρι αργά και διάβαζα."  Μου απαντάει.

"Λινάκι μου... Αν είσαι κουρασμένη μπορείς να μην πας σήμερα σχολείο. Θα μιλήσω εγώ στην μαμά και στον μπαμπά. Αρκεί να είσαι καλά." Της λέω και  εκείνη μου χαμογελάει λιγάκι.

"Μην ανησυχείς αδελφούλη μου. Είμαι καλά. Απλά είμαι κουρασμένη. Και δεν χρειάζεται μα πεις τίποτα στην μαμά και στον μπαμπά. Θα πάω σχολείο. Κανονικά." Μου λέει και εγώ φιλάω το μέτωπο της.

"Αντε Λίνα μου. Σήκω." Της λέω και τότε και εκείνη σηκώνεται από το κρεβάτι της.

Τότε πάω να βγάλω τις φόρμες πιτζάμες όμως αμέσως γυρνάει και κοιτάζει αλλού.

"Εβελίνα? Αδελφούλα μου είσαι καλά?" Την ρωτάω ξανά.

"Ναι απλά... Εμ... Πλέον... Πλέον έχουμε μεγαλώσει. Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα... Να... Να αλλάζουμε ο ένας μπροστά από τον άλλο." Μου λέει και εκπλήσσομαι λιγάκι.