Η υιοθεσία

Πολλοί λόγοι για να κλάψει

"Τι έγινε κοριτσάκια? Γιατί με κοιτάζετε λες και είμαι κανένας σχιζοφρενής δολοφόνος?" Μας ρωτάει ο Στέργιος ειρωνικά καθώς με πλησιάζει και αμέσως με την Εβελίνα κρατώντας η μια το χέρι της άλλης σφιχτά κολλάμε στον τοίχο του δωματίου της.

"Γιατί είσαι κάτι χειρότερο." Του απαντάω εγώ και τότε εκείνος σκυβει κοντά μας χαμογελαστός.

"Υπερβολές." Κοροϊδευει και πάει να αγγίξει το πρόσωπο της Εβελίνας όμως αμέσως κοπαναω το χέρι του και το απομακρύνει κάνοντας τον να αρχίσει να γελάει.

"Οοο εσυ μικρή ψυχοπαθή είσαι πολύ αστεία." Μου λέει κοιτάζοντας με με ένα περίεργο δολοφονικό βλέμμα.

Οκέι νομίζω ότι είναι καλή ώρα για να αρχίσω να φωνάζω.

Γυρνάω και κοιτάζω στιγμιαία την Εβελίνα.

Έχει ασπρίσει από τον φόβο της.

Τον κοιτάζει τρομακρατιμενη.

Τρέμει και δακρύζει.

"Στέργιο φυγε." Του λέω όσο πιο ψυχραιμα μπορώ.

"Μπα λέω να μείνω λιγάκι ακόμα." Μου λέει ειρωνικά ενώ έχω αρχίσει να φοβάμαι πολυ για την Εβελίνα.

Την ξέρω ένα μήνα... Και ναι είναι ένα μικρό χρονικό διάστημα.

Αλλά την έχω συμπαθήσει υπερβολικά πάρα πολυ.

Είναι και αξιαγάπητη σαν τον αδελφό της η άτιμη.

Και... Ναι... Δεν θέλω να πάθει κάτι.

Και όχι μόνο να μην της κάνει ο Στέργιος κακό αλλά και η ίδια στον εαυτό της.

Η Εβελίνα δείχνει πάντα ότι είναι ατρόμητη και δυνατή.

Αυτή την στιγμή όμως είναι έτοιμη να πάθει κρίση πανικου από τον φόβο της...

"Φυγε. Δεν σου φτάνει αυτό το κακό που της έκανες εκείνη την μέρα? Φυγε και άφησε την να ηρεμήσει!" Του φωνάζω και εκείνος γελάει ξανά.

Θα φάει μπουνιά.

Θα την είχε ήδη φάει αλλά παίρνω και αυτά τα ηρεμιστικά που με βοηθάνε να κρατήσω επίπεδο και να μην γίνομαι βίαιη.

Παίρνω και δυο ανάθεμα με παρά την συμβουλή της κυρίας Μαντά που μου είπε να παίρνω μόνο ένα.

"Έχει πολύ πλάκα το γέγονος ότι θεωρείς ότι η Εβελίνα είναι φίλη σου." Αρχίζει να με κοροιδευει και σφίγγω την δεξιά μου παλάμη σε μια γροθιά αφου με την άλλη κρατάω το χέρι της Εβελίνα...