Η υιοθεσία

Κάπως ευαίσθητος

Ερμής POV

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου για να ετοιμαστώ να πάω για υπνο μιας και είναι αργά όμως μόλις μπω μέσα βλέπω την αδελφή μου να παίρνει τις πιτζάμες της.

"Λινάκι μου? Αδελφούλα μου που πας?" Την ρωτάω αμεσως και γυρνάει και με κοιτάζει.

"Θα πάω να κοιμηθώ στο δίπλα δωμάτιο." Μου λέει και την κοιτάζω έκπληκτος.

"Τι? Γιατί?" Ρωτάω αμέσως ενώ νιώθω αμέσως την καρδιά μου να χτυπάει αμα τρελή.

"Γιατί πλέον δεν είμαστε έξι αλλά δεκαέξι χρονών. Δεν είσαι αγοράκι και εγώ δεν είμαι κοριτσάκι. Είσαι άνδρας και εγώ γυναίκα. Και δεν νιώθω άνετα πλέον να κοιμάμαι μαζί σου." Μου απαντάει και αμέσως τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.

"Γιατί? Έχω... Έχω κάνει κάτι κακό? Έχω κάνει κάτι λάθος?" Ρωτάω προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμος.

"Όχι δεν έκανες εσυ κάτι λάθος. Απλά είναι αυτό που σου ειπα. Δεν είμαστε πλεον παιδιά. Και δεν νιώθω όμορφα ουτε να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι ουτε να μένουμε μαζί σου ίδιο δωμάτιο. Θέλω τον χώρο μου. Θέλω την προσωπική μου ζωή." Μου εξηγεί κοιτάζοντας με στα μάτια και τότε την πλησιάζω λυπημένος.

"Σου το ορκίζομαι. Σου το ορκίζομαι. Θα κάνω τα πάντα για να νιώθεις καλυτερα. Θα κάνω ότι θέλεις. Απλά σε παρακαλώ. Σε ικετεύω. Μην φυγεις. Μην με αφήσεις." Της λέω και εκείνη αφήνει μια ανάσα.

"Ερμή σε ικετεύω μην το κάνεις αυτό. Μην μου το κάνεις αυτό. Δεν είναι ωραίο." Μου λέει και σφίγγω τις γροθιές μου.

Θα φυγει.

Γαμώτο θα φυγει.

Θα με αφήσει μόνο μου.

Πως θα μπορέσω να κοιμηθώ μόνος μου?

Φοβάμαι.

Δεν μπορώ χωρίς εκείνη.

Δεν μπορώ χωρίς την Εβελίνα μου.

Θα τρελαθώ.

Δεν θα μπορέσω να κοιμηθώ.

"Και εγώ τι θα κάνω μόνος μου χωρίς εσένα?" Την ρωτάω ενώ μερικά δάκρυα κυλάνε στα μαγουλα μου.

"Θα γίνεις πιο ανεξάρτητος επιτέλους. Όπως θα έπρεπε μα κάνεις πριν  δέκα χρόνια. Δεν γίνεται να είσαι πάντα πιασμένος από πάνω μου. Ουτε να ζεις την δική μου ζωή η εγώ την δική σου. Πρέπει να ζήσει ο καθένας την δική του. Και να σταματήσουμε να είμαστε κολλημενοι ο ένας πάνω στον άλλο." Μου λέει και γνέφω αρνητικά.