Η υιοθεσία

Διαφορετικός...

Ερμής POV

Κάθομαι στην θέση μου στην μεγάλη τραπεζαρία και τρώμε όλοι μαζί το μεσημεριανό μας.

Βασικά η μαμά και ο μπαμπάς τρώνε.

Εγώ με την Εβελίνα απλά πειράζουμε το φαγητό μας.

Δεν έχω όρεξη να φάω.

Αλλά από ότι φαίνεται ουτε η αδελφούλα μου έχει...

"Θα φάτε το φαγητό σας η θα το πειράζετε για πολύ ακόμα?" Μας ρωτάει ο μπαμπάς μας ειρωνικά.

"Δεν έχω όρεξη." Λέω ταυτόχρονα με την Εβελίνα και τότε γυρνάμε και κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο.

"Μάλιστα... Ποιος από τους δυο σας όντως δεν έχει όρεξη και επηρεάζει και τον άλλο?" Ρωτάει η μαμά μου και γυρνάω και κοιτάζομαι με την Εβελίνα.

"Μάλλον εγώ δεν έχω." Λέει η Εβελίνα και στεναχωριέμαι λιγάκι.

"Γιατί Εβελίνα μου? Τι σου συμβαίνει?"  Την ρωτάω.

"Θα σου πω άλλη στιγμή. Τώρα δεν έχω όρεξη να το συζητήσω." Απαντάει και γυρνάω και κοιτάζω ξανά το φαγητό μου.

Ριζι λαχανικών και μπιφτέκια.

Κρίμα που πάνε χαμενα.

"Λοιπόν Ερμή μίλησε μας. Πως πέρασες σήμερα στο σχολείο?" Με ρωτάει η μητέρα μου.

"Χάλια." Απαντάω μονολεκτικά.

"Γιατί παιδί μου?" Με ρωτάει ο μπαμπάς μου και τον κοιτάζω λυπημένος.

"Εκανα bulling στην καινούργια μου συμμαθήτρια." Λέω και η μαμά μου φαίνεται να εκνευρίζεται.

"Δεν πειράζει. Δεν παθαίνει τίποτα." Απανταει η μαμά μου και σφίγγω το πιρούνι μου στο χέρι μου.

"Δεν το έχω ξανά κάνει. Νιώθω απαίσια. Δεν θέλω να το ξανά κάνω." Λέω χωρίς να την κοιτάζω.

"Ας μην το ξανά κανεις. Αλλά να μην της μιλάς και όλας. Να μην έχεις καμια επαφή μαζί της. Ουτε τα τυπικά." Λέει ο μπαμπάς μου.

Εμένα... Η Εύα δνε μου φάνηκε και τόσο κακιά όσο λένε οι γονείς μου...

Εντάξει φαίνεται κάπως περίεργη...

Αλλά δεν είναι και ότι όλοι εδώ μέσα είμαστε φυσιολογικοί.

"Γιατί να μην έχουμε τα τυπικά? Φαίνεται... Καλη κοπέλα. Την είδα. Ήταν ευγενική μαζί μας. Αν και εμείς δεν ήμασταν. Και... Νομίζω ότι χρειάζεται φίλους." Λέει η Εβελίνα και τότε η μαμά μου αφήνει κάπως απότομα τα μαχαιροπήρουνα της και μας κοιτάζει θυμωμένη.