Η υιοθεσία

Η μανούλα

Πελαγίας POV

"Αμάν αυτά τα παιδιά. Και μετά λένε ότι τα δίδυμα δεν τσακώνονται ποτέ." Γκρινιάζω στην Εύα στην άλλη μεριά του τηλεφώνου.

Εντάξει ξέρω ότι ίσως να την πρήζω λιγάκι αλλά τι να κάνω και εγώ η καημένη με τα βλαστάρια μου τα οποία τις τελευταίες μέρες όλο τσακώνονται.

Δεν ξέρω τι έχει συμβεί αυτές τις μέρες αλλά από αυριο θα αρχίσουν οι ανακρίσεις.

Τόσα χρόνια τους έχω μάθει πολλα πεαγματα όμως το πιο σημαντικό πράγμα που του έλεγα τόσα χρόνια είναι να είναι πάντα αγαπημένα.

Είναι αδέλφια και πρέπει να αγαπανε και να σέβονται ο ένας τον άλλο και τις ιδιαιτερότητες τους.

"Εντάξει φυσιολογικό είναι να μαλώνουν. Είναι αδέλφια. Όλα τα αδέλφια μαλώνουν μεταξυ τους." Μου απαντάει η Εύα κάπως αμήχανα.

"Τα δικά μου τα παιδιά δεν κάνει να τσακώνονται. Πρέπει να αγαπάνε ο ένας τον άλλο. Και αυτό θα πρέπει να κάνουν όλα τα αδέλφια." Της λέω σοβαρα εγώ σαν καλή διευθύντρια που είμαι και τότε προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα του ξενώνα που έχει μετακομίσει ο Ερμής τις τελευταίες ώρες όμως η πόρτα είναι κλειδωμένη.

"Ερμή αγάπη μου σε παρακαλώ πολύ άνοιξε την πόρτα." Του λέω ήρεμα όμως δεν μου απαντάει.

"Ερμάκο μωρό μου άνοιξε την πόρτα σε παρακαλώ. Η Εύα θέλει να σου μιλήσει στο τηλεφωνο." Του λέω ξανά όμως πάλι δεν μου απαντάει και ανησυχώ.

"Ερμή μου! Σου ειπα άνοιξε την πόρτα!" Φωνάζω ξανά όμως πάλι δεν απαντάει.

"Κυρία Παπαπέτρου όλα καλά?" Με ρωτάει και η Εύα.

"Ελπίζω." Απαντάω ενώ χτυπάω ξανά την πόρτα.

"Ερμή! Ερμή μου! Απαντα μου σε παρακαλώ ανησυχώ!" Φωνάζω ενώ ανησυχώ όλο και πιο πολύ από την στιγμή που δεν μου απαντάει.

"Εύα μου σε κλείνω λιγάκι. Θα σε πάρει τηλέφωνο ο Ερμής μου μολις μου κάνει την τιμή και μου απαντήσει στην κλήση.

"Εντάξει κυρία Παπαπέτρου. Καληνυχτα σας." Μου λέει ευγενικά.

"Καληνύχτα κορίτσι μου." Της λέω και τότε χτυπάω ξανά την πόρτα του δωματίου.

"Ερμή! Ερμή αγοράκι μου άνοιξε την πόρτα! Η μανούλα σου είμαι σε παρακαλώ! Άνοιξε την πόρτα! Άνοιξε την πόρτα!" Φωνάζω ξανά και τότε με πλησιάζει ο άνδρας μου τέλος πάντων ο Δημοσθένης.