Η υιοθεσία

Αδελφός της?

Άγγελος POV

Βλέπω την Εύα να τρέχει κοντά μου και βιαστικά ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου μου και μπαίνει μέσα.

"Πάμε στην γιατρό." Μου λέει αμέσως βιαστικά.

"Περίμενε λίγο αγάπη μου. Πες μου πως πέρασες σήμερα στο σχολείο... Τι έγινε... Αν εφαγες." Της λέω εγώ για να ανοίξω συζήτηση και τότε παρατηρώ το δεξί της χεράκι το οποίο είναι τυλιγμένο με μια γάζα.

"Ευάκι μου? Τι επαθε το χεράκι σου?" Την ρωτάω καθώς πάω να ακουμπήσω το χέρι της αλλά δεν με αφήνει.

"Να μην σε νοιάζει!" Μου φωνάζει και μενω έκπληκτος.

"Είμαι καλά! Απλά θέλω να πάω στην γιατρό να τελειώνω και μετά να γυρίσω σπίτι!" Φωνάζει έτοιμη να βάλει τα κλάματα και νιώθω πολύ άσχημα για εκείνη.

Κυρίως επειδή δεν ξέρω τι να κάνω για να την βοηθήσω.

Δεν της λέω τίποτα.

Απλά βάζω μπροστά το αμάξι και αρχίζω να οδηγάω μέχρι το ιατρείο της ψυχίατρου.

Καθώς οδηγάω κρυφά παρατηρώ το Ευάκι μου και όπως πάντα έχει μαζέψει τα πόδια της κοντά στο στήθος της τα έχει αγκαλιάσει και δαγκώνει το δάκτυλο της.

Αυτό το κάνει χρόνια τώρα...

Από την μέρα που την γνώρισα που ήταν περίπου πέντε χρονών κάθε φορά που φοβόταν η γενικά ένιωθε άσχημα αγκάλιαζε τα ποδαράκια της και έβαζε το δάκτυλο της στο στόμα της...

Δεν σχολιάζω κάτι αφου ξέρω ότι ότι και να της πω αυτή την στιγμή θα έχει σαν αποτέλεσμα απλά να την ταράξω και δνε το θέλω αυτό.

Πρέπει απλά να νιώσει ασφάλεια.

Βάζω στο ραδιόφωνο σε έναν σταθμό που ξέρω ότι της αρέσει όμως δεν βάζω υπερβολικά δυνατά την μουσική για να μην καταλάβει ότι το κάνω για εκείνη.

Δεν θέλω να πιστευει οτι αλλάζω την ζωή μου για εκείνη.

Αν και αυτό συμβαίνει...

Όμως δεν μπορώ και να μην την αλλάξω...

Την αγαπάω την Εύα μου.

Και ας είναι έτσι νευρική απότομη και... Κάπως γενικά... Ιδιαίτερη.

Αλλά δεν είναι κακό κορίτσι.

Έχει μεγάλη καρδιά...

Απλως έχει κάποια προβλήματα για τα οποία δεν φταίει εκείνη...