Η υιοθεσία

Ο δολοφόνος...

Διαβολάκια να ξέρετε το κεφάλαιο είναι κάπως έντονο. Διαβάζετε με δική σας ευθυνη 💘😈
Πελαγία POV

Είμαι στις φυλακές της Θεσσαλονίκης.

Είχα κάνει αίτηση να έρθει εδώ για να τον δω και να του μιλήσω.

Πλήρωσα και όλες για αυτό.

Δεν ήταν ευκολο αλλά το είχα και το εχω μεγάλη ανάγκη.

Θέλω να του μιλήσω.

Να μάθω πως.

Γιατί.

Γιατί εκείνη.

Γιατί την κόρη μου.

Τον βλέπω να μπαίνει μέσα στην αίθουσα επισκεπτηριου. Με κοιτάζει όμως δεν νομίζω να με αναγνωρίζει.

Λογικό είναι.

Εγώ δεν ήρθα σε καμία από τις δικάσιμους που είχαν πραγματοποιηθεί.

Εγώ ήδη είχα καταδικάσει τον Φάνη.

Λανθασμένα μεν αλλά το είχα κάνει.

Για αυτό δεν είχα τότε την ανάγκη να τον συναντήσω και να του μιλήσω.

Όμως τώρα ξέρω.

Ξέρω την αλήθεια.

Και πρέπει να μάθω γιατί.

Γιατί το έκανε αυτό στην Δανάη μου.

Κάθεται απέναντι μου και κοιταζουμε ο ένας τον άλλο...

Τον μισώ.

Τον σιχαίνομαι.

Θέλω να πεθάνει.

Να υποφέρει.

Να πονέσει.

Όπως πέθανε υπέφερε και πονεαε το μωρό μου.

Τον κοιτάζω όμως μπροστά μου δεν βλέπω έναν άνθρωπο.

Ένα τέρας βλέπω.

Ένα τέρας.

Έναν βιαστή.

Έναν γυναικοκτονο.

Η με την πιο απλή λέξη που δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ... Έναν μαλάκα.

Έναν μεγάλο μαλάκα.

Παίρνει το ακουστικό στα χέρια του και εγώ κάνω το ίδιο χωρίς να έχω σταματήσει να τον κοιτάζω.

Θέλω να δω αν θα του θυμίσω κατι.

Η Δανάη μου μου έμοιαζε.

Μου έμοιασε υπερβολικά πολύ.

Ήταν ίδια εγώ σε εμφάνιση.