Η υιοθεσία

Η πρώτη συνεδρία

Ευαγγελία POV

"Λοιπόν Εύα... Πες μου... Πως νιώθεις." Μου λέει η ψυχίατρος μου και εγώ αρχίζω να πειράζω τα δάκτυλα μου.

"Νιώθω... Νιώθω... Θυμό." Λέω αγχωμένη.

"Νιώθω απέραντο θυμό... Και οργή." Συνεχίζω να λέω.

"Νιώθω θυμό... Γιατί... Όλοι μου φέρθηκαν άσχημα σήμερα. Και οι συμμαθητές μου και η διευθύντρια του σχολείου μου. Όλοι μου φέρθηκαν και μου μίλησαν άσχημα. Κάνοντας με... Να αισθανθώ οργή και... Να θέλω να τσιρίξω. Να τσιρίξω υπερβολικά δυνατά. Και να αρχίσω να χτυπάω ή τον κόσμο ή εμένα... Οτιδήποτε γενικα προκειμένου να βγάλω αυτόν τον θυμό και την οργή που νιώθω." Της εξηγώ.

"Όμως γενικά δεν νιώθω θυμό μόνο για αυτό. Νιώθω γενικά θυμωμένη. Πολύ θυμωμένη. Υπερβολικά πολύ θυμωμένη. Σε σημείο που όπως βλέπουν όλοι τους... Εχω φτάσει σε αυτό το σημείο. Να κάνω και στους άλλους... Που πολλές φορές μπορεί να μην μου φταίνε και όλας... Τους κάνω κακό επειδή εγώ δεν νιώθω όμορφα και καλά." Λέω και εκείνη με κοιτάζει.

"Για ποιους άλλους λόγους νιώθεις θυμωμένη?" Με ρωτάει η ψυχίατρος μου.

"Νιώθω θυμωμένη... Επειδή... Όλα είναι άδικα. Δεν υπάρχει... Κάτι που να με κάνει να νιώθω... Όμορφα. Σαν να μην έχω μια ελπίδα. Να μην έχω μια ελπίδα ότι η επόμενη μέρα θα είναι πιο όμορφη. Ότι εγώ αλλά και πολλά παιδιά... Και πολλοί άλλοι άνθρωποι γενικά... Δεν είναι καλά... Ευτυχισμένοι... Και ξέρω ότι δεν θα γίνουν και πότε τους ευτυχισμένοι. Είτε επειδή η ζωή είναι άδικη και δεν τους έχει δώσει ευκαιρίες... Είτε επειδή απλά... Είναι διαφορετικοί.. Είτε επειδή... Απλά... Είναι σαν εμένα. Καταραμένοι ας πουμε. Και δεν έχουν δει μια άσπρη μέρα από την στιγμή που γεννήθηκαν. Με εξαίρεση τις μέρες που χιονίζει." Λέω και η κυρία Μαντά φαίνεται να απορεί λιγάκι.

"Γενικά... Πολλές φορές... Πολλά πράγματα στην ζωή δεν είναι και τόσο όμορφα. Όπως δεν είναι και στην δική μου ζωή. Και είμαι σίγουρη. Δεν θα γίνω ποτέ μου ευτυχισμένη. Και για αυτό είμαι και θυμωμένη." Της λέω τελικά.

"Γιατί λες οτι δεν ήσουν ποτέ ευτυχισμένη στην ζωή σου?" Με ρωτάει ξανά.

"Γιατί πολύ απλά... Ποτέ μου δεν ημουν. Οι γονείς μου από την μέρα που θυμάμαι τον εαυτό μου... Μαλώνουν. Φωνάζουν και κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Μάλιστα μερικές φορές πετούσαν και κοπανουσαν πράγματα. Ακόμα και όταν ήμουν και εγώ μπροστά. Με αποτέλεσμα να με τρομάζουν και να θέλω να πάω να κλειστώ στην αγκαλιά του Φάνη. Του αδελφού μου από τελικά... Και εκείνος αυτοκτόνησε." Λέω και με κοιτάζει σοβαρά.