Η υιοθεσία

Η τέλεια συγκατοίκηση

Άγγελος POV
Δυο εβδομάδεε μετά...

"Εύα δεν θα το ξανά πω!" Λέω στην Ευα αυστηρά και εκείνη με κοιτάζει με πείσμα.

"Καλυτερα! Μην το ξανά πεις!" Μου απαντάει εκείνη.

"Ευα! Φαε αμέσως το σπανακόριζο σου! Δεν γίνεται να τρως μόνο μακαρόνια πίτσες και σουβλάκια! Θα πας για εξετάσεις τα η χοληστερίνη σου θα είναι πιο υψηλή και από εξηντάρη κρεοπώλη!" Συνεχίζω να την μιλάω.

"Μα δεν μου αρέσει το σπανακόριζο! Είναι χάλια!" Γκρινιαζει.

"Φαε το σπανακόριζο αλλιώς δεν θα σηκωθείς από το τραπέζι!" Της λέω την γνωστή ατάκα που έλεγε η μαμά μου σε εμένα και στα αδέλφια μου όταν ήμασταν μικρά.

"Δεν είμαι δέκα χρονών να μου λες τι να κάνω!" Γκρινιάζει ξανά χρησιμοποιώντας την γνωστή ατάκα που λέγαμε όταν πηγαμε στην εφηβεία.

"Είμαι όμως κηδεμόνας σου και έχω την ευθύνη να φας!" Της απαντάω εγώ και με κοιτάζει ειρωνικά.

"Μπα? Και αν δεν φάω σπανακόριζο θα σου πάρουν την κηδεμονία και θα με πάνε στο αναμορφωτήριο?" Με κοροϊδευει.

"Ίδια η αδελφή μου η Νικολέτα είσαι! Όλη την ώρα να ειρωνευεσαι!" Της λέω εγώ.

"Αν ειρωνευόταν εσένα θα είχε τα δίκια της αφου δίνεις δικαιώματα!" Μου απαντάει.

"Εύα! Φαε το σπανακόριζο αλλιώς..." Αρχίζω να της λέω όμως τότε μυρίζω λιγάκι το σπανακόριζο.

Ίου.

"Ξέρεις τι? Θα φτιάξω σαλάτα και αυγά." Της λέω και εκείνη χαμογελάει.

"Τέλεια!" Φωνάζει ενθουσιασμένη.

"Ναι... Το σπανακόριζο που έφτιαξε η Μπου μυρίζει απαίσια οπότε... Ασε καλύτερα. Σε αγαπάω πολύ για να σε βασανισω έτσι." Της λέω και γελάει.

"Και εγώ σε αγαπάω. Βλακα." Μου λέει τελικά και φιλάω το μέτωπο της.

"Αλλά... Εγώ έχω μια καλυτερη ιδέα." Μου λέει και την κοιτάζω σοβαρά.

"Να μην πάρουμε οικολογικά σουβλάκια?" Με ρωτάει και το σκέφτομαι λιγάκι.

Ουαου.

Ναι...

Θέλω... Θέλω και εγώ σουβλάκι.

"Οκέι με έπεισες. Πάμε στο σαλόνι να δουμε καμια ταινία και να παραγγείλουμε σουβλάκια. Αλλά πάντα οικολογικά. Μην φας πάλι κρέας." Της λέω και σηκώνεται από το τραπέζι και χαμογελάει.