Η υιοθεσία

Το ζευγαράκι

Ευαγγέλιας POV

Κάθομαι στο δωμάτιο μου και διαβάζω για ένα διαγώνισμα που θα γράψω την επόμενη εβδομάδα.

Συνήθως δεν διαβάζω μια εβδομάδα νωρίτερα τα μαθήματα μου... Κακώς βέβαια...

Αλλά τώρα το κάνω.

Για να ξεχαστώ.

Σήμερα όμως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ με τίποτα.

Βέβαια το μάθημα είναι μάθημα Ιστορίας οπότε πάντα δυσκολευομουν να συγκεντρωθώ αλλά τέλος πάντων.

Απλά κάθομαι και ζωγραφίζω με το στυλό μου την εικόνα του αγάλματος ενός αρχαίου τέλος πάντων...

Ξαφνικά ακουω το κουδούνι την πόρτας να χτυπάει και αφήνω μια ανάσα.

Ναι.

Ο Άγγελος λείπει στο τμήμα για δουλειά και είμαι μόνη μου στο σπίτι.

Άρα πρέπει εγώ να ανοίξω την πόρτα.

Πφ και βαριέμαι τόσο πολύ να σηκωθώ...

"Τώρα έρχομαι!" Φωνάζω καθώς σηκώνομαι από την καρέκλα του θρανίου μου και βγαίνω έξω από το δωμάτιο μου και να κατέβω κάτω να ανοίξω την πορτα ενώ το κουδούνι χτυπάει ξανά ακόμα πιο ανυπόμονα.

"Τώρα! Τώρα έρχομαι ρε άνθρωπε! Περίμενε!" Φωνάζω και τότε φτάνω μπροστά στην πόρτα και την ανοίγω.

Με το που ανοίξω την πόρτα βλέπω τον Ερμή να με κοιτάζει κρατώντας ένα μεγάλο κουτί ζαχαροπλαστείου κάτι μπαλονια με καρδουλες και ένα μεγάλο λευκό χνουδωτό αρκουδάκι.

"Ερμή? Τι κάνεις εσυ εδώ? Και τι είναι αυτά που έχεις φέρει?" Τον ρωτάω μπερδεμένη ενώ νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή όπως και κάθε φορά που τον βλέπω.

"Χαριτωμένα δωράκια για συγνώμη." Μου λέει και χαμογελάω λιγάκι.

Είναι γλυκας.

Αλλά και ηλίθιος.

Αυτό όμως δεν τον κάνει κακό αλλά... Αστείο... Πολλές φορές.

"Δεν έχεις καποιον λόγο να ζητάς εσυ συγνώμη." Του λέω ενώ κάνω στην άκρη για να μπει μεσα στο σπίτι.

"Και όμως έχω..." Λέει καθώς μπαίνει μέσα και το αρκουδάκι πάει να πέσει όμως το κρατάω.

Οοοο...

Είναι τόσο μα τόσο απαλό.

Και ότι καλύτερο αυτές τις μέρες που έχω περίοδο και πονάει η κοιλίτσα μου.