Mavi gözlerinin içine baktım. Karamsar şekilde başımı eğerken, çenemden tutarak kendisine bakmamı sağladı. ''Bir gün,'' diye fısıldadı ''Bütün taşlar yerine oturacak, ve durmak istediğin yer için seçim yapman gerekecek.'' Yakınlığı tenimi yakacak de...
Bölüm şarkımız IMAGINE DRAGONS - I'M SO SORRY şarkıyı açarak dinlersek daha güzel olur.
Yeni bir bölümle tekrar karşınızdayım, umarım beğenir ve vaktinize değecek bölüm yazmışımdır keyifli okumalar dilerim.
Bölüm sonunda tekrar buluşalım canlarım. <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
18. BÖLÜM.
''BELİRSİZ ZAMANLAR''
Kader, sadece hayatını ortaya koyduğunda seçim yapma şansını ortaya sürer.
Bir çığlık koptu yüreğimde, bağırışı paslanmış bir çelik kapının arkasından duyulabilecek kadar güçlükte. Dirayetin gücü karşısında kendimi gizleyemedim. Ortaya çıktı ve aynadan kendi yansımasıyla bana baktı. Karşımda gördüğüm tek kişi benden başkası değildi. Elini uzattı, fakat tutmamayı seçtim. Benim durduğum yer belliyken evimi terk edemezdim. O ev bana kucak açtı, daha sonrasında kendi elleriyle ölümün kucağına attı. Bizim kaderimiz, zalim bir dünyada doğmak ve o zalimliğin içindeki beyaz noktada durabilmekti. Fakat tabikide o beyaz noktada durmayı hayat bize hak görmedi. Zıt bir rengin aramıza karıştığı siyahlığın içinde kaybolduk ve bu zamana kadar gelmiş olduğumuz durumun içinde hapsolduk.
Atılan bir düğümü çözmek ise, içinde taşıdığı küçük bir çocukken dışarıya yansıttığı intikam arsuzuyla dolup taşan bir adamın arzuları oldu. Bana sığınağını açtı ve beni kolları arasına aldı. Hapsedilmek hayatımda tattığım ilk duygu değildi, fakat o buna engel oldu. Koparılan bir gülün yavaşça solmasını izler gibi sadece beni izledi.
Bakışlarını üzerimde hissettim. Ezberinde tutmak istediği bir yüze sahipken, Sarp Demirel sadece tek bir şeyden vazgeçemedi. Karşısında gördüğü gerçeğin, aslında kalbindeki en büyük yarası olduğunu kabullenememekti. Gözlerim kapalı şekilde, göz kapaklarımın titremesine izin verdim. Uyumadığımı biliyordu, ama yinede sesini çıkarmadı. Gün ışığı odaya yansıyor, fakat ben hala kolları arasında kalan kanadı kırık bir kuş gibi çırpınıyordum.
