Mavi gözlerinin içine baktım. Karamsar şekilde başımı eğerken, çenemden tutarak kendisine bakmamı sağladı. ''Bir gün,'' diye fısıldadı ''Bütün taşlar yerine oturacak, ve durmak istediğin yer için seçim yapman gerekecek.'' Yakınlığı tenimi yakacak de...
Bir hikayenin daha sonuna geldik. Tutkulu Esirler ruhunu özgür bırakmaya gelecek olan herkes için yazılmış bir kitaptı. Ve bunca zamandır yanımda olan herkese çok teşekkür ediyorum. Destek oldunuz. Okudunuz, yorum attınız, her şekilde yanımda oldunuz. Fakat hayatta her güzelliğin bir sonu illaki vardır. Şuan kendimi final sahnesiyle birlikte boşluktaymışım gibi hissediyorum. Ama bu yeni serüvenlere açılmayacağımız anlamına gelmiyor. Daha iyi şekilde kalemimi geliştirdiğimde yeni bir hikayeyle karşınıza çıkacağım. Keyifli okumalar dilerim. Bölüm sonu tekrar buluşalım.
BÖLÜM ŞARKIMIZ CEM ADRİAN - BENİ AFFET BU GECE.
LÜTFEN ŞARKIYI AÇARAK OKUYALIM.
VE FİNAL BÖLÜMÜNE YORUMLARINIZI KESİNLİKLE BEKLİYORUM :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FİNAL
Anneciğim, anneciğim. Cennetin o duygularına karışmaya geldim.
Yaşadıklarımız her zaman geleceği temsil eder. Yaşayacaklarımız her zaman ise bir sınavdır. Bende bu döngünün içinde her zaman kendimi aradım.
Ben ölecektim.
Evet. Bunu biliyordum, hissediyordum. Boğazımdaki eller beni ölüme iterken, bütün her şey gözümün önünden geçti. Annem, babam ve en önemlisi Sarp Demirel. Acaba o ne hissediyordu? Ben onu o evde son kez mi görüyordum? Ben gidersem ona ne olacaktı? Çırpındım, koştum bu yolda en çok ben yoruldum. Yıllarca şiddet gören bedenim, ruhum bir boğulmayla can veriyordu.
"Kendimi çok dolu hissediyorum ve en önemlisi ölecek gibiyim. Ben ne yapacağım anne? Ne olacak bu sensiz geçen günlerim?"
En son kendimi ne zaman mutlu hissettiğimi bile hatırlamıyorum. Sahi, beni ben yapan şey ruhum muydu?Mavi gözleri karanlığın içinde bile parlarken öfkeyle benim ölmemi istercesine bakıyordu. Kesik nefeslerimin arasından, "Bırak beni," diye fısıldadım. Beni duymasına rağmen dudakları kıvrıldı. "Öleceksin," diye fısıldadı benim gibi. "Ve bu bana zevk veriyor." En sonunda boğazımda ki elleri gevşerken bırakarak öksürmeye başladım.
