Mavi gözlerinin içine baktım. Karamsar şekilde başımı eğerken, çenemden tutarak kendisine bakmamı sağladı. ''Bir gün,'' diye fısıldadı ''Bütün taşlar yerine oturacak, ve durmak istediğin yer için seçim yapman gerekecek.'' Yakınlığı tenimi yakacak de...
Yepyeni bir bölümle tekrar karşınızdayım. Bu bölümü yazarken gerçekten çok heyecanlanarak yazdım. Umarım okurken sizde en az benim kadar keyifle okursunuz, ve beğenirsiniz. Vaktinize değecek bir bölüm yazdıysam ne mutlu bana iyi okumalar dilerim.
Bölüm sonunda tekrar buluşalım canlarım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
11. BÖLÜM.
''BEYAZ ZAMBAK''
Kalbindeki yaraların, manzaran olmasına izin verdiğinde aydınlanır dünya.
Hayatımda ilk defa anlam veremediğim içimde bir sızı var. Endişe beni her zaman yoklamayı bırakmıyor. Bir lütuf gibi, dudaklarımın arasından çıkmasını istediğim kelimelerim köprüleri bile aşamıyor. Güven hissiyatını ilk defa hayatımda Sarpla yaşadım, o olmasaydı belkide şuan yaşıyor olmazdım. Ne kadar garip değil mi? beni ilk başta öldürmeye çalışan adam için delicesine endişelenemem kendime bile şaşırmama sebep oluyor. Neden onu önemsiyorum, aslında benim için en önemli soru bu. Cevaplarını bulamayacağın soruların altına yatırım yaparsan, geleceğini mahvetmekle kalmaz cehennemden bile farksızlaşırsın.
Sadece bir nefes kadar uzağımda, yüzü, bakışları, varlığı, ve yok oluşu sanki rüya gibi bana. Kollarımın arasında, gözyaşlarımı ilmek ilmek akıttığım adam mavi gözlerini bile benden esirger durumda. Gözyaşlarım boynuna damladığında kafamı yaslayarak fısıldadım kulağına.
''Sen benim ölümüm, yaşamım, hatta bu hayattaki bana hükmeden tek adamsın.''
Hıçkırığım firar etti dudaklarımdan. Ellerim ellerini kavradığında daha önce hiç bu kadar korkmadığımı fark ettim. Kaybetme arzusu içime işlediğinde, düşüncesi bile boğucu derecedeyken elimden gelen hiçbir şey yoktu. Her ne kadar, Sarp beni kendi amaçları uğruna kullansada, kalbim onu böyle görmeye istekli değildi. Parmaklarım yüzünü buldu, baş parmağımı hafifçe yanağında okşayarak gezdirdim. Yenilmek Sarp demirele göre değildi. Onun kalbi, gözleri, geçmişi, üstü örtülmüş kapalı kutu olsada pes etmemek için herşeyini verirdi. Şimdi ise Ankara'ya gidiyorduk, yeni şehir, yeni bir düzen, ve belki olacakların içine katılacak olan büyük felaketleri de peşimizden sürüklüyorduk.
