AYZA | YARI TEXTİNG

6.6

Hoşgeldiniiizzz, bölüme oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayiiin🤍

İyi okumalar🌙

🌙

"Cihangir, uyandı! Oğlum uyandı!"

Ayza, Leyla hanım'ın kafeteryanın önünde bağırarak söylediklerinden sonra hızlıca oturduğu yerden kalkmış ve koşa koşa herkesi ardında bırakarak Cihangir'in yattığı yoğun bakıma doğru koşuşturmuştu.

Yoğun bakımın önüne geldiğinde kapıdan çıkan hemşireyi durdurdu. "Cihangir Ergünel, uyanmış. Görebilir miyim?"

"Normal odaya alındı. 302 numaralı oda." dedi, Hemşire.

Ayza, hemşireye cevap vermeden arkasını döndü ve asansöre doğru ilerledi. Asansörün düğmesine basıp birkaç saniye beklediğinde gelir gelmez kendisini içeri attı. Düğmelerin üstünde katlarda bulunan odaların numaraları yazıyordu. 302 numaralı oda 4. kattaydı.

Düğmeye basıp asansörün yukarı çıkmasını bekledi. Saniyeler sonra 4. kata ulaştığında kapı açılır açılmaz kendisini asansörden dışarıya attı. Sağa sola bakındığında ilk başta sağa doğru ilerledi.

301 numaralı odayı görüldüğünde adımlarını hızlandırdı ve hemen yandaki kapıya ilişti. Herkesten önce gelmişti.

Kapıyı hızlıca açıp içeriye kendisini attığında yatağın başında uykuda olan Cihangir'in tansiyonunu ölçen hemşire ile karşılaşmıştı.

"Uyuyor mu?" diye fısıldadı sessizce. Hemşire kafasını salladı. "Neden ki?" diye sordu, Ayza.

"Ağrısı fazla olduğundan ağrı kesici serum verdik. O uykusunu getirmiş olmalı."

Hemşire işini bitirip 'geçmiş olsun' dileyerek odadan ayrılmıştı. Ayza da vakit kaybetmeden soluğu Cihangir'in yanı başında almıştı. İlk başta ezbere bildiği suratını izledi. Sakalları fazlasıyla çıkmış, saçı ise dağınık duruyordu. Ayza, ellerini Cihangir'in eline doğru getirdi ve sıkı sıkıya tuttu.

"Bu sefer ellerin soğuk değil." diye fısıldadı. Onu uyandırmak istemiyordu. Boşta kalan diğer elini kaldırıp sakallarına getirdi ve parmak uçlarıyla okşadı. Ayza, gözlerinin dolduğunu hissettiğinde ağlamamak için birkaç kez gözlerini kırpıştırdı. Bu sefer üzüntüden değil, mutluluktan ağlayacaktı.

"Saçın başın dağılmış. Ama böyle bile yakışıklısın." dedi gülümseyerek.

"Hasta yatan adama yavşamaya utanmıyor musun?" Ayza, Cihangir'in genzinden gelen boğuk sesini işitir işitmez ellerini yanağından çekti ve şokla baktı.

"Uyandın!" diye bağırdı ve öne eğilip Cihangir'in yanağına yumuşak bir öpücük kondurdu. Kendisini geriye çekmeden birkaç kere daha öpücüklerini sıraladığında Cihangir, kendisini zorlayarak sol elini kaldırıp Ayza'nın beline elini koydu. Ayza, Cihangir'in bu teması ile geri çekilip suratına baktı. "Hareket etme. Yaran acır."

"Emin ol şu an hiç olmadığım kadar iyiyim, yavrum."

"Seni çok özledim, çok." dedi Ayza gözyaşlarının arasında. Burnunu çekip kafasini yana yatırdı ve ellerini Cihangir'in yanağına getirip okşadı. "Çok korktum ben."