Random Opportunity

Chapter 19

Author's p.o.v

"ඔෆිසර් මින් ජූන්!"

හුරු පුරුදු කටහඬකින් තමන්ගෙ නම කියලා කෑ ගහන කෙනා කවුද කියලා බලන්න මින් ජූන් පිටි පස්ස හැරිලා බැලුවා. ඒත් නිවාඩු වෙලාවටත් ඔෆිසර් කියලා කතා කරන්නෙ මොකටද කියලත් එයා හිතන ගමන් හැරෙද්දි දැක්කෙ එයාගෙ පැත්තට දුවගෙන එන එයාගෙ නොවන ඒත් එයාගෙම මල්ලි කෙනෙක්ට වගේ සලකන කෙනාව.

එයා ළඟට ආපු ගමන් හොඳට බනිනවා කියලා මින් ජූන් හිතා ගත්තෙ වටේ පිටේ හිටපු මිනිස්සු එයා දිහා බල බල යන නිසා. හයියෙන් කෑ ගහලා තමන්ගෙ නම කියද්දි මිනිස්සු පිස්සෙක් දිහා බලනවා වගේ තමන් දිහයි දුවගෙන එන මල්ලි දිහයි බලන් ඉන්නකොට මින් ජූන්ටත් ලැජ්ජාවක් එන එක සාමාන්‍යයි.

- "පිස්සුද?"

"යාහ් හ්‍යුන්ග්! මන් මෙච්චර දුරක් ආපු එකට හරි නම් මාව ඔයා හග් එකක් දීලා එහෙම පිළිගන්න ඕනෙනේ. ඒත් ආපු ගමන් මට පිස්සුද කියලා අහන්න ඔයාට පිස්සුද?"

එයා කියපු ඒවට උත්තර දෙන්න කලින් මින් ජුන් එයාවත් ඇදගෙන පාරෙන් ටිකක් එහාට ඇවිදගෙන ගිහින් බෙන්ච් එකකින් ඉඳ ගත්තා. සමර් එක නිසා පාරවල්වල කඩවල්වල පාර්ක්වල හැම තැනම මිනිස්සු ළමයි පිරිලා. මේ වගේ තැනක කතා කරන එක අපහසු උනත් මින් ජූන් මිනිස්සු වැඩියෙන් ඉන්න තැනක්ම තෝර ගත්තෙ මොකක් හරි හේතුවක් ඇතිව.

"දැන්වත් ඔය කට ඇරලා මොනවා හරි කියන්නකො හ්‍යුන්ග්. මට මෙතනට ඔයා එන්න කිව්වෙ අපි දෙන්නට එකතු වෙලා නිහඬ පිළිවෙතක් එහෙම රකින්න නෙමෙයිනේ?"

- "හරි හරි. පිස්සුද මට නිවාඩු දවසටත් ඔෆිසර් කියලා කතා කරන්නෙ? අතන හිටපු මිනිස්සු හැරි හැරී බැලුවා මන් දිහා."

"එහෙම තමා. ඔෆිසර් කිව්වම ටිකක් ආඩම්බරෙන් ඉන්න පුලුවන්නෙ ඔයාට. මේ ඒක නෙමෙයි. ඇයි මේ හදිස්සියෙම මට එන්න කිව්වෙ? අනිත් එක මේ වගේ තැනකට? අපිට නිදහස් තැනකට ගිහින් කතා කරන්න තිබ්බනෙ."

- "මාර වැඩක්නෙ උනේ. මන් පෙරේදා ඔෆිස් එකට යද්දි කවුරු හරි මනුස්සයෙක් මාව ෆලෝ කරා. මන් මුලින් හිතුවෙ මන් යන පාරෙම කොහෙ හරි යන කෙනෙක් වෙන්න ඇති කියලා. පස්සෙ මට තේරුණා මිනිහා මාව ෆලෝ කරනවා කියලා. මන් ඔෆිස් එකේ පාර්කින් එකෙන් නවත්තලා ඇතුළට ගිය ගමන් ඒ මිනිහා වාහනේ හරවගෙන ආයෙ ආපු පැත්තටම ගියා."