Mean Girls In Disguise

Mean 39

Mean 39: Letting

Sabrina's Point Of View.

It's 7:30 in the morning at mamayang 10:00 am ang flight ko. Napabuntong hininga ako ng makita si Mirko na dala dala rin ang maleta niya.

"You don't need to come with me." sabi ko sa kanya kaya napahinto siya sa pag-aayos ng kanyang mga gamit atsaka tinignan ako bago siya magsalita.

"Yeah, Hindi ko naman talaga kailangang gawin pero gusto ko kasi, gusto kong samahan ka." sabi niya atsaka bumalik sa kanyang ginagawa. Napatikhim na lang ako sa naging sagot niya.

Umiinom ako ng pineapple juice na tinimpla ni Rappiea nang lumapit sa akin si Nopphire.

"I'm glad that you're okay now."sabi niya habang naglalagay ng pineapple juice sa kinuha niyang baso.

"Thanks."maikling sagot ko sa kanya.

"Good luck sa pagpunta mo doon, sana maging maayos." sabi niya pagkatapos uminom.

"Yeah."

"Darating nung araw na babalikan mo na lang nung mga araw na iyon, at lahat pag nabalikan mo yun lahat ng sakit na naramdaman mo, wala na." Ani niya sabay nginitian ako. Hindi na ko nag respond.

I know. Sana lang.

Nung araw nung Gang Fight, i was determined that time na matalo ang kalaban namin pero that day was hell of a crazy day.

While i'm figthing with someone, i saw my mom and she's with Chelsea, she's combing chelsea's hair at sa nakita kong yun?

Nawala ang konsentrasyon ko sa pakikipaglaban, maraming tanong na gumulo sa aking isipan, kung kaano-ano niya si Chelsea, anak ba niya? Bakit ganun niya ituring si Chelsea?

I'm being clouded with thoughts kaya hindi ko namalayan natatalo na pala ako ng kalaban ko and then there i black out.

Pagkagising ko doon bumalik ang lahat ng nangyari nung bata ako, parang nagising ulit ako sa past ko, sa past ko na kahit kailan ayoko ng alalahanin.

Minsan parang ayoko na lang mabuhay, ang hirap na nung mga taong mahal mo eh, walang pakealam sayo.

My Parents.

Pakiramdam ko isa talaga akong malaking pagkakamali sa kanila kaya ni isa man lang sa kanila ay hindi nag abala nung lumalaki na ko.

Kaya i'm so lucky with Rappiea's Family and of course my friends, iilan lang sila na tunay na nagmamahal sa akin, o should be contented, i know.

Pero bakit kahit anong gawin ko ay hindi ako makuntento?

That's why i decided to go on US hindi para magpagamot, i don't need that, i can handle myself.

Sa pagpunta ko roon i need to have a closure with my Dad, tingin ko kasi iaa na rin iyong hakbang para naman masagot na lahat ng tanong sa utak ko.

Life is defined by choices we choose and actions we make.

I think this is the best way, makausap ko lang sila, ayos na. Hindi ko na ipipilit ang sarili ko sa mga taong ayaw naman sa akin.

*

Alas otso na nang makarating kami sa airport, habang naghihintay, nilapitan ako ni Rappiea at niyakap.

"Mami-miss kita."sabi niya.

"Same here."sagot ko atsaka niyakap siya pabalik, sa lahat kasi ng kaibigan ko, si Rappiea nung pinaka close ko.

"Good luck sa pagpunta mo roon, i hope okay na ang lahat pagbalik mo."

"I hope so."

"Ingat ka rin pala ah? Wag ka lalayo kay Mirko para hindi ka mapahamak." Bilin din niya sa akin.

"Hala?" ang tanging naisagot ko.

"Mahal na mahal ka ni--"hindi niya naituloy ang sinasabi niya nang magsalita si Mirko.

"Rappiea, daldal mo." sabi ni Mirko sa kanya kaya napatawa na lang si Rappiea.

"Oo na! Ito na isi zipper ko na bibig ko." sagot naman ni Rappiea sa kanya.

"I love you, ingat ka doon." Huling sinabi ni Rappiea bago siya bumitaw sa pagkakayakap sa akin.

"So Cheesy."komento ni Shaun.

"Pake mo?" Taas kilay na sabi ni Rappiea sa kanya.

"Tsk."tanging nasabi ni Shaun.

"Palibhasa kasi, You just really can't catch Misha's attention." Pang-aasar ni Rappiea kay Shaun.

"Ows talaga? Tatawagin ko siya pag humarap siya you'll treat me kapag hindi i'll treat you, deal?" Nanghahamong sabi ni Shaun.

"Game!" Excited na sabi ni Rappiea.

"Misha!" Tawag ni Shaun kay Misha na nakatalikod ngayon at kausap si Irimae. Hindi humarap si Misha.

"Misha!" Sinubukan ulit ni Shaun na tawagin si Misha pero hindi pa rin ito humaharap.

"Push mo yan, Hahaha! I told you! Get your money and be ready later!" Ani ni Rappiea na nagdidiwang ngayon.

"Hey,"biglang lapit sa akin ni Mirko sabay abot ng mineral water.

"Thank you."sabi ko sa kanya.

"Okay ka lang?"tanong niya.

"Yes."

"I'm so amazed with you." bigla niyag sabi na nagpakunot ng aking noo.

"Alam mo yun? Ikaw nung babaeng matapang na kahit madaming problema na kahit ilang beses ka ng masaktan, hindi ka pa rin sumusuko. You're fragile but you don't intend to be that way." Pagpapatuloy niya.

"Maybe I am. That is because being strong is the only choice i have." sagot ko sa kanya na nagpagulat sa kanya.

"Akala ko hindi ka magsasalita." Hindi makapaniwala niyang sabi.

"Ganun na ba talaga ako katahimik kaya parang mirakulo na pag nagsalita ako?" Sabi ko sabay ngiti.

"You're smilling, you should smile often." Puna niya sa aking pag ngiti kaya agad akong nagpaka-poker face kaya napa-pout siya.

"Dapat pala hindi ko sinabi." Sabi niya sa kanyang sarili. Natatawa ako pero pinigilan ko sarili ko, mapa-flatter nanaman yan.

Mga ilang minuto ang nagtagal nang i-announce na sa airport na pinapunta na kami dahil magsisimula na para sa pag-alis.

Before i leave i hug these girls who's been with me when my world was torn.

I don't bid goodbye kasi magkikita pa naman kami.

Before i walk with this man who decided to come with me, i glance with my friends and utter a promise to myself.

When i come back, after all of this, when i totally found what i really wanted to by that day.

I promise that nothing in this world can break me.

Tumalikod na ko at sinalubong si Mirko na naghihintay na sa akin.

And i guess in this trip i'll let myself fall in love again.