3 2

176 7 0
                                    

"Hindi ka nilalamig?"

I guess, we're here for almost 20 minutes? I lost my count. Nakaupo lang ako sa hagdan, nakatanaw sa tatlong building na parang may barko sa taas. Of most building, its light stands out. Kahit saan ka pumunta, matatanaw mo talaga ang building na 'yan. I even dreamt of working there, but unluckily, I chose not to. Maybe, this wasn't the right time for me.

"Hindi pa naman." I hugged myself after that. Naka-office attire pa rin ako, habang siya naman ay naka-tshirt lang at pants. "How about you? Puwede naman na tayong umalis, if you want."

Madaming tao sa paligid. Palagi talagang crowded ang Merlion Park, pero mas madaming tao kapag umaga. So, if you want to enjoy the view more and longer, the best time was sunset or night time.

"Hindi pa rin. I guess, we could stay here a little longer." He sat beside me and stared at the lonely sea.

I wanted him to talk more. I don't think I can stand this kind of situation. Parang naging awkward bigla ang hangin sa pagitan naming dalawa. The only thing I can hear is gossips, and flash of the camera from the people who probably taking pictures of the scenery.

Kanina pa ako nag-picture, kaya ngayon, uupo na lang ako.

"Kumain ka na?" I turned to him when he asked me. Nagtatapon siya ng mga bato sa tubig, pero tumingin din sa'kin nang tanungin ako. Ilang sandali kaming nagkatinginan saka ako umiling. "You should eat dinner. I presumed that you had a tough day, so you shouldn't let your self starve."

"Hindi pa naman----,"

"I know place where you can eat. Come on." Hindi niya na pinatapos ang sasabihin ko at nauna nang tumayo. Inabot niya ang kamay niya kaya napatingin ako do'n. Hindi ko 'yun inabot at tumayo sa sariling paa. His hand left hanging. Nakita ko pa kung paano niya 'yung awkward na ibaba, at yumuko nang kaunti.

"Tara na."

"Ah, right." He let out a chuckle before following me.

Kinailangan pa naming sumakay ulit ng sasakyan niya para lang maghanap ng makakainan. Mukhang alam na alam niya talaga ang pasikot-sikot ng lugar dahil simple lang kung magpatakbo siya. Unlike me who struggled a lot with directions.

Well, obviously, Callan, he was raised here, what do you expect? Dumb.

Tinanaw ko pa ang Merlion na ngayon ay lumiliwanag hanggang sa tuluyan na itong mawala sa paningin ko. Hays, when can I go back there again? I'm talking as if that place require miles for me to reach.

Nang makarating, agad akong bumaba. Maliwanag ang loob nito. Madami ding mga lamesa sa loob, at ang mga poste ay may design na parang kahoy. Marami ring usok na makikita sa liwanag, so I assume na isa 'tong ihawan. I followed him when he gestured us to sit on the table available.

"Just order what you want." He's eyeing me with a smile on his face.

I grab the menu to look for something. I actually wanted to eat Chilli Crab this night. Chili Crab is one of the famous dishes in Singapore, and I just tasted it once. Hindi ko lang maalala kung kailan pero alam kong natikman ko na 'yun.

Nang masabi ko ang gusto ko, siya naman ang pinapili ko, pero ang sabi niya ay kung ano ang akin, 'yun na lang din ang kaniya. Hindi ko na lang inangalan. Baka tinatamad siyang mamili kaya nakigaya na lang. I shouldn't make it a big deal, anyways.

Hindi ko alam kung anong iniisip niya habang nakatulala at hinihintay ang pagkain. He looks like his mind is flying somewhere that he didn't even realize I was looking at him the whole time.

"May tanong pala ako." Then I remembered the car he was talking last time. Napaangat ang tingin niya sa'kin dahil sa sinabi ko.

"Go on." He nods, giving me a little smile.

Where Do Broken Hearts Go?Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon