1 8

183 12 4
                                    

"H'wag mo na akong ihatid, Dillion. Kaya ko na ang sarili ko."

Katulad ng mga nakaraang araw, sumabay na naman siya palabas ng school. I don't know if I should be glad that we're getting closer again. Pagkalapag ko galing airport, hindi niya na ako nilubayan.

"I know." He sighed. "I just want to make sure that you'll get home safely. Sa kanto lang naman."

"I can go home alone safe." I tried to make him understand.

He stared at me. Dahil sa ginawa niya ay hindi ko rin mapigilang mapatitig sa kaniya. Nakita kong napalunok siya bago yumuko saka huminga nang malalim.

"Hayaan mo na lang ako." Ngumiti siya saka ako inakbayan.

I let him with what he wants. Magkasabay naming tinahak ang daan palabas sa school. Napapatingin ang iba sa 'min kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng ilang. But I ignored them all.

Tinanggal niya ang pagkaka-akbay sa 'kin nang makalabas kami. He put his hand in his pocket while we're waiting for jeepney.

"May gusto ka bang sabihin?"

Hindi na ako nakatiis sa mga tingin niya. Just because he's not aware how his stare sends havoc within me, he had all the rights to do this to me! Kung alam lang niya na halos manghina na ang tuhod ko sa mga titig niya.

Mukha namang napabalik siya mula sa malalim na pag-iisip dahil sa tanong ko. He shook his head, a smile formed in his lips. Humarap siya sa tahimik na daan. Maglulubog na rin naman ang araw kaya wala na masyadong dumadaan na sasakyan. I tapped my feet on the ground, starting to lose my patience.

"Callan..."

Napatingin ako sa kaniya nang tawagin niya ako. He's playing the stone with his foot on the ground.

"Hmm?" I answered him.

Tiningnan niya lang ako saka nag-iwas ng tingin, iniiling ang ulo. He looks like he's going to say something but he can't say it out loud. Nakita ko pa ang paggalaw ng Adam's apple niya nang lumunok siya. Nagsalubong ang kilay ko dahil sa inis. 

Ano bang gusto niyang sabihin?

"Mag...magsi-shift na ako ng course..."

I was dumbfounded with what he said. Kinailangan ko pang tanungin kung tama ba ang nadinig ko pero gan'on pa din ang sinabi niya.

"That's... good." I nod at him. Hindi ko naman alam ang sasabihin ko. "At least, you took the first step to your real dream." A smile formed on my lips as I said those words. My reaction reflected his. 

Pinili kong huwag na lamang pansinin ang naramdaman kong panghihinayang. Anytime soon, hindi ko na siya magiging kaklase. Hindi na kami magkatabi ng seats. I sighed with the thought.

"It's good that your family didn't go against your plans."

"Hmm, my mother isn't in favor of my decision but thankfully, my Dad speaks up for me. I was glad that he did not countered my decision. It was just my mother who...you know? But I understand her. She's a mother so, of course."

We were silent for a moment. Hindi ko alam ang dapat kong sabihin sa kaniya. Masaya ako dahil alam kong simula na para maabot niya ang pangarap niya. Ito rin naman ang sinasabi ko sa kaniya dati pa. Be brave.

"Wouldn't it be too hard for you to handle your time? I mean, shifting course can take a lot of work," I asked him, trying not to sound worried.

Kaya nga magco-college pa lang ay sinabi ko na kaagad ang gusto kong kurso. Dahil ayoko na masabotahe ang schedules ko. That will be so tiring if ever.

Where Do Broken Hearts Go?Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon