3 4

186 6 0
                                        

"Bakit ka nandito?"

Hindi pa ako nakakapagbihis nang makarinig ng katok. I was wearing nothing on top, but I immediately go to the door, assuming that the knock was urgent. Napataas ang kilay ko nang makita si Dillion sa labas ng unit ko.

Siya ang naghatid sa'kin kagabi dahil nalasing ata ako. I actually thought, him and Shane had a thing that's why. I just shook my head, remembering how embarrassing my state last night is.

"To check on you?" He surveyed my body but immediately looked away. His face screams amusement and I can't help but to roll my eyes.

"Pasok." Iniwan kong bukas ang pinto ko para pumasok siya. Agad naman akong nagtungo sa kuwarto para magdamit. "Hindi pa ako nakakapaglinis." Matiyaga ka na lang sa kalat.

"It's fine," dinig kong sigaw niya mula sa labas. Dinalian ko na lang ang pagbihis at naabutan siyang naka-upo sa single sofa. "How was your head? It probably hurt."

"Ayos na. Uminom na rin naman ako ng maraming tubig, like what your note states." Pumunta naman ako sa kusina para ipaghanda siya ng makakain. Nakakahiya naman.

"Good." I rolled my eyes and continue what I am doing. Nang matapos, agad ko itong binitbit papunta sa kaniya. Pasalampak akong umupo sa sofa saka hinimas ang noo ko.

"Ano nga ulit ginagawa mo dito?" I asked again.

"Uh, do you have work today?" I looked at him with what he said. It's obviously Sunday so, where did he get that question? "Oh, right. I was thinking if you're free today? I'm actually looking for a companion in, uhm, roaming around? Just some kind of hang outs, you know."

"You don't have friends?" I said in a bored tone. Narinig ko lang ang pagtawa niya. "Whatever. What time?"

"I don't know. You decide." I rolled my eyes again because of what he said.

"Okay. I decide to just stay here in my unit the whole---,"

"Before lunch!" Natawa ako nang bigla siyang sumagot. Napatingin ako sa orasan at nakitang alas diyes na ng umaga. Tahimik lang siyang pinagmamasdan ako habang ako naman ay nakatingin lang sa harap.

Ilang sandali pa ay nagpaalam na ako na magbibihis na. Nakabihis na rin naman siya bago pumunta dito kaya mabilis lang kaming umalis. Parang pinagplanuhan niya na nga ang lahat, 'e. Pati ata sagot ko, inaasahan niya na din. Dapat pala tumanggi ako.

Napapailing na sinundan ko siya nang makalabas kami ng elevator. Bored din naman ako, at walang gagawin maghapon. Mas okay na 'to.

"Where are we going?" He glance at me when I asked him. A little smile was formed in his lips before looking back at highway. Ako naman ay tahimik lang na nakaupo sa tabi niya.

"Orchard road." My eyes widen with what he said.

Orchard road is one the most visited places in Singapore. I've been there many times, but lately, I don't have much time. Balak ko sanang bumalik doon sa pasko pero mukhang mapapaaga. Napangisi ako sa isiping 'yun.

Nakangiti tuloy ako buong biyahe. Dillion would often tease me because, he said, I look like a kid who's going to Jollibee and play to the playground. Hindi ko na lang siya pinansin. I was too busy thinking of what to do there, for me to even entertain him.

It was already noon when we reached the place. Ang init pa at nagpapasalamat akong nakapagdala ako ng shades. I was just wearing my baby blue polo and a white maong shorts. Pinadaanan ko ng daliri ang buhok ko na medyo ginugulo ng hangin. Dillion is wearing a white shirt, on the other hand, and a black pants. May suot din siyang shades, and I can say that he's good with it, paired with his black watch. He looks simple, but luxurious.

Where Do Broken Hearts Go?Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon