Where Do Broken Hearts Go?

3 0

"Ahm, how's life?"

Hindi niya na siguro natiis ang katahimikan kaya nagsalita na siya. Ilang minuto na rin kaming nandito. We we're both silent. Okay naman sa'kin 'yung gan'on, ang awkward lang. Pero mas awkward ata kapag kinausap ko siya.

"Sorry..." Mahina lang siyang tumawa saka muling binalik ang atensiyon sa pagkain. He really looks awkward and I can't help but to express amusement.

"It's fine." I answered to his first question. Napatingin siya sa akin ulit pero ibinaling ko ang paningin ko sa labas. "More peaceful than before. I can do whatever I want, and I can decide for myself, without thinking of other's opinion."

I guess, this is what they call independence. Hindi rin naman pala siya masama. Masaya sa pakiramdam na kumikita ka ng sarili mong pera na gagamitin mong panggastos. You can be yourself. You don't have to wait for someone's approval before doing anything. Minsan, mahirap lalo na't nangangapa pa rin ako sa bagong buhay na pinasok ko, pero kakayanin ko naman.

"Good for you." Bumalik ang tingin ko sa kaniya, at nakita kong nakangiti siya. I sighed before continue eating.

Muli kaming natahimik pero ngayon, mukhang wala na siyang balak magsalita. Pinagpatuloy ko na lang ang pagkain at inisip na wala siya sa harap ko.

Nauna akong nakatapos pero masyado pa atang maaga kaya nanatili muna ako. Si Dillion naman ay patuloy lang sa pagkain, at parang ang tagal niya naman kumain ngayon? Noong kami pa, ang bilis niya matapos.

I shook my head. Ano ba 'tong pinag-iisip ko? Gusto ko na lang tapikin ang ulo ko para mawala sa isip ko 'yun.

"Uh, how's your car? Kailangan na atang palitan." Minutes later, he talked again. Nang tingnan siya ay tapos na din siyang kumain.

"Ayos pa." Liar. Wala ka lang pambili ng bago.

Gusto kong tawanan ang sarili ko. Buying new car is least of my concern now. Marami akong binabayaran, including my unit. Tubig, kuryente tapos 'yung groceries ko pa. Minsan, kapag may emergency, ginagamit ko 'yung naipon ko. Sakto lang naman sa pangangailangan ko 'yung sahod ko sa kompanya kasi mag-isa lang naman ako.

"I know someone that sells car. Secondhand, but at least..." he stopped talking when I looked at him, straight in his eyes. Umiwas siya ng tingin at kumamot ng patilya, awkwardly laughing.

"Wala ka bang trabaho?" I stopped myself from rolling my eyes. Bakit ba ako napapaligiran ng mga nakakainis na tao? Ano bang ginawa ko sa past life?

"Hmm, meron." He smiled a little.

"Ako din." I flashed a sarcastic smile on my face. Since nakapagbayad naman na ako kanina, tumayo na ako at handa nang umalis.

Hindi na ako nagpaalam at iniwan na lang siya do'n. I can't stop myself to look back and saw him staring at the table. Umiling na lang ako at nagpatuloy.

I can't say that the day went well, but at least, I survived. Pagkatapos ng encounter namin kanina, hindi na 'yun nasundan at ipinagpapasalamat ko 'yun.

"Una na ako, Cal! Bukas na lang. Napagod ako kakapasama ng head, 'e. O siya, dito na ako." Cybelle waved her hand on me, and I only respond a smile.

"Take care." I said to her.

Ako naman ay ise-save na lang ang files sa flashdrive para ipasa sa head. Pagkatapos nito, puwede na akong umuwi. Magga-gabi na din kasi. Katulad sa Pilipinas, mahirap din ang sakayan dito sa Singapore kapag pagabi na. I don't feel like riding train now. Pero kung wala talaga, wala akong choice kundi makipagsiksikan.

"Great. Thanks for today, Addison." Maliit lang akong ngumiti at nagpaalam na aalis na. She just reminded me to email her the presentation design tomorrow. Good thing, nasimulan ko na kanina kaya if-finalize ko na lang.