Helen Otis, ma 14 lat. Jego podkrążone oczy wskazują na to, że nie śpi on zbyt dużo. Nie obchodzą go jego niechlujne, czarne włosy, od kiedy przestał wkładać jakikolwiek wysiłek w dbanie o samego siebie. Uważał, że jest to zbyteczne.
Jego miejsce znajduje się na tyłach klasy, obok okna. Zawsze tam siedzi, rysując cicho, jakby to było dla niego wszystkim. Nie lubi spędzać czasu z ludźmi, co czyni go samotnikiem.
Na szkolnej posadzce leży pchnięta osoba. To Tom, który jest ofiarą przemocy w szkole. Nie dlatego, że wcześniej czymś sobie zawinił. Po prostu nie jest zbytnio lubiany przez ludzi wokół. Takie rzeczy zdarzają się często, a Helen jest już do tego przyzwyczajony. Chociaż czuje się z tym źle, nie chce ingerować, bo jest to dość kłopotliwe.
Podczas przerwy Judy mówi, że zgubiła swój zegarek i go szuka. Helen nie pomaga jej w poszukiwaniach, w końcu to nie jego sprawa. Nagle ktoś zauważa coś błyszczącego w torbie Helena.
"A co to jest?" - pyta Ban, wkładając swoją rękę do otwartej torby chłopaka i wyciągając z niej zegarek przyozdabiany sztucznymi diamentami. Helen jest bardzo zaskoczony widząc to. Nie ma pojęcia jak zegarek się tam dostał.
"Ach! To mój zegarek!" - Judy odbiera go od Bana po zorientowaniu się w całej sytuacji. Oboje spoglądają na Helena piorunującym spojrzeniem.
"To nie ja." - odpowiada brunet.
Wciąż rysuje w swoim notatniku, ani trochę nie unosząc głowy.
"Tak, jasne." - wnioskuje dziewczyna, po czym opuszcza salę razem z Banem.
Następnego dnia, jak zwykle, Helen siedzi w swojej ławce, rysując. Zauważa, że atmosfera panująca wokół niego nie jest najlepsza, ludzie zaczynają o nim szeptać, a nawet kilku innych uczniów zaczyna nazywać go "złodziejem". Nie decyduje się tego wyjaśnić, bo wie, że to nie ma sensu.
W miarę upływu czasu, Helen staje się nową zabawką do pomiatania: wszystko co teraz robi jest wyolbrzymiane. Chłopak nie lubi tego, ale nie może się przeciwstawiać. Utrzymuje wszystkie uczucia w swoim sercu, milczy.
Pewnego dnia Ban podchodzi do niego i wyrywa mu notes z niedokończonymi rysunkami w środku.
"Zawsze robi te bezsensowne rzeczy!" - mówi Ban rwąc w dół kilka stron rysunków i rozrywając je na kawałki chcąc zobaczyć reakcję Helena. W tym tempie, uczucia wygospodarowane w nim wybuchają. Uderza Bana w twarz, zaczynając walkę. Jednak Helen nie jest tak silny jak jego koledzy, więc w krótkim czasie zostaje pobity. Inni uczniowie udają się w ich stronę, nie mając zamiaru się zatrzymywać: niektórzy nadepują mu na twarz czy brzuch.
Zaraz po dzwonku każdy zaprzestaje tego co robił i wraca na swoje miejsce jak gdyby nic się nie stało, zanim przyjdzie nauczyciel. Helen także wraca na swoje miejsce. Nauczyciel wchodzi do sali chwilę później.
"O mój, Helen! Co się stało?" - chłopak ma tak wiele widocznych siniaków, że nauczyciel zauważa je tuż po wejściu do sali. Każdy odwraca się w jego stronę czekając na odpowiedź z morderczym spojrzeniem.
"Ja... spadłem ze schodów, proszę pana." - odpowiada patrząc jak spojrzenia znikają.
Po powrocie do domu ze szkoły, rodzice pytają go o to co się wydarzyło w szkole. Odpowiada to samo. Zazwyczaj gdy pytają syna jak jest w szkole, on zawsze odpowiada, że wszystko jest w porządku. Skłamał wiele razy, nawet odnośnie przyjaciół, by żyć spokojnie co dnia. Jego rodzice wierzą mu nie mając wątpliwości. Helen nie chce im powiedzieć. Nie chce aby się o niego martwili. Niebieska kurtka, którą nosi zakrywa wszystkie inne siniaki. Po kilku miesiącach przyzwyczaja się do negatywnych komentarzy na jego temat, a uderzenie lub upokorzenie było dla niego normalnym zdarzeniem, ponieważ teraz jest całkowicie odporny na takie rzeczy.
