One Night, One Lie (GLS#2)

Kabanata 59

Kabanata 59

Get Well

Nasa gilid ko ang aking bag. Naka all black simula sa jeans na suot, sa black Christian Louboutin shoes, at black long sleeve button down shirt. Nakaupo ako sa aking kama at tinatapos ang pinapabook na flight para mamaya.

I'm going home. Manila is suffocating.

Tumigil sa pagtatalo si mommy at daddy. Hindi ko alam kung ano na ang kinahinatnan ng pagtatalo nila. Ang alam ko lang ay umalis si daddy para tingnan si Arielle.

Kumatok si mommy sa pintuan ko. Bumukas ito at nakita kong namumugto ang mga mata niya.

Namilog ang kanyang mga mata nang nakita ang bag ko sa gilid. Hindi tulad niya, wala ng bakas ng luha at pag iyak sa aking mukha. Ligo at kaonting make up lang ang katapat noon.

"Uuwi ka ng Cebu?" tanong niya like she's wishing she's right. She is.

"Yes, my. I'm just waiting for my ticket. Pupunta po ako ng ospital."

Tinikom ko ang bibig ko. Ang alam ko ay nasa trabaho si Brandon kaya dumiretso si daddy sa ospital dahil walang magbabantay kay Arielle. He texted me today too. Na okay lang daw kung huwag na akong pumasok. Nagpasalamat lamang ako sa pag iintindi niya.

Hiyang hiya na ako kay Madame. Ayaw kong abusuhin ang pagiging understanding niya but work is work. And now that I am leaving, mas lalo lamang akong nahiya. I do hope she'll give me a chance to make up for it in the future. Sana ay masuklian ko ang kabutihan at pag iintinding ipinadama niya sa akin habang nagtatrabaho ako para sa kanila.

"Susunod ako sayo bukas, Av. Magpapaalam ka ba sa daddy mo?"

Galit na galit ako kay daddy. Pero pagod na pagod na rin ako sa umaapaw kong galit. Naging manhid na ako, nanghihina sa bawat poot na nararamdaman ko. Magpapaalam ako sa kanya pagpunta ko ngayon sa ospital. Ganon din kay Arielle. Nang huli kaming nag usap sa ospital, nong nagising siya sa kanyang panaginip ay hindi siya naging bayolente sa akin. Sana ay dahil sa pag dalo ko sa kanya sa mga oras na iyon ay medyo naging maayos ang pakiramdam niya sa akin. I hope she realizes that I am not her competition. That I'm giving her all my father's love. It's not mine, anyway.

"Magpapaalam po. Pupunta ako ng ospital ngayon," sabi ko.

"What about Brandon?" nakita ko ang kaba kay mommy sa tanong niyang iyon.

Alam kong hindi parin siya kumbinsido na iiwan ko si Brandon. Umiling lamang ako at ngumiti kay mommy.

"He will probably understand, mom. At isa pa, kung hindi ako dumating ay baka nga sila na ni Arielle ngayon. He cares for Arielle. Pag kakailanganin siya ni Arielle ay hindi siya aalis, hindi niya iiwan si Arielle. Like dad, he knows na kaya kong mag isa. Na kaya ko ang wala siya."

Nangingilid sa mga mata ni mommy ang luha. Gustuhin ko mang umiyak din ay nanghihina na ako. Ubos na ang aking mga luha. I've cried enough for this decision. For my father. For my lost father.