လမင္းကိုကိုသည္ ရံုးသို႔တစ္ေယာက္မွမေရာက္
ခင္ ေစာေစာေရာက္ေအာင္သြား၍ အခန္းထဲဝင္
ထိုင္ေနသည္။ယခုခ်ိန္တြင္မည္သူႏွင့္မ်ွ မေတြ့
ခ်င္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ယေန့ မေတြ့ခ်င္ေသာသူကို
ေရွာင္ရွားရမည္ျဖစ္သည္။
သူသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဤအျပဳအမူမ်ိဳးလုပ္မိ
ပါလိမ့္ဟု မသိေသာ္လည္း လုပ္ကိုလုပ္ရမည္ထင္
ျမင္မိသည္။ေနမင္းကိုကိုသည္ အေဆာက္အဦထဲ
သို႔ ဝင္လာေသာလူအမ်ားၾကားထဲတြင္သူပါလာ
မလားဆိုေသာ စိတ္ျဖင့္ေစာင့္ေနမိသည္။
ထိုစဉ္ အတြင္းေရးမွဴးမွ အေရးႀကီးအလုပ္မ်ားရိွ
သည္ ဆိုေသာသတိေပးမႈေၾကာင့္ အေပၚသို႔
တက္လာခဲ့သည္။သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း
သူစိတ္ပူေနမိသည္။အလုပ္မ်ားျမန္ျမန္ၿပီး
ေအာင္လက္စသတ္ရင္း ထမင္းစားခန္းတြင္
လမင္းကိုကိုႏွင့္ေတြ့ရန္ေမ်ွာ္လင့္မိသည္။
သူသည္ စိတ္လာႀကီးစြာ ခန္းမဘက္သို႔ သြက္သြက္
ေလ်ွာက္သြားမိသည္။လမင္းကိုကို ကို မေတြ့ေသာ
အခါ က်န္သၫ့္သူမ်ားကိုေမးမိသည္။မည္သူမ်ွ
မေတြ့ဟုဆိုရာဝယ္။
"ညီ မင္းဘယ္ေရာက္ေနတာလဲကြာ။"
"ကိုေန ကြၽန္ေတာ္ ခဏစကားေျပာပါရေစ။"
"အိုေက ညီေစေျပာ။"
ထို႔ေနာက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ စကားေျပာရန္
ထြက္လာၾကသည္။လူတစ္ေယာက္ လွစ္ခနဲေျပး
သြားသည္ကို ျမင္မိေသာ္လည္း ဘယ္သူဘယ္ဝါဟု
လိုက္မၾကၫ့္မိေပ။
"ကိုေန လမင္းကိုကို ကိုလိုက္ရွာေနတာလား။"
"အာ...ဒါက..."
"ကိုေန မျငင္းပါနဲ႔။"
"ကို....."
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ စကားေျပာေနေသာ
သူ႔အတြင္းေရးမွဴးကိုေနမင္းကိုကိုသည္ ျပန္
ေျပာရန္ခက္ခဲေနသည္။
"ကိုေနကေလ လမင္းကိုကိုနဲ႔ရိွေနရင္ ရယ္ေန ၊
ၿပံဳးေန ၊ သြက္လက္ေနတာပဲ။ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို
ညီလို႔ ဘာျဖစ္လို႔ေခၚတာလဲ။ကိုေန သူ႔အနား
ေရာက္သြားရင္ေနေရာင္လေရာင္ကုမၸဏီရဲ့
စီအီးအိုေနမင္းကိုကိုဆိုတာ လံုးဝမဟုတ္ေတာ့
သလိုဘဲ။ကိုေနတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆံုရင္ေဘးလူ
ေတြရိွမွန္းမသိၾကေတာ့ဘူး။အခုလည္း သူ႔ကို
အသည္းအသန္လိုက္ရွာေနတာေလ။"
"ဘယ္လိုေျပာရမလဲကြာ ညီေစ။ကိုေန သူ႔ကိုပဲ
ေတြ့ခ်င္ေနမိတယ္။"
"ကိုေန ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဘာေႂတြဖစ္ေနမွန္း
သိၿပီလား။"
"သူ႔ကိုေတြ့ခ်င္တယ္"
ျငင္းဆန္ျခင္းလည္းမရိွ ၊ ဝန္ခံျခင္းလည္းမရိွ
ေသာ စီအီးအိုကိုသူဘယ္လိုလုပ္ရမည္လဲ။
တုတ္တုတ္မလႈပ္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနေသာ
ေနမင္းကိုကိုသည္ေတြေဝေနပံုရသည္။ညီေစမင္း
သည္ဒါကိုလက္မခံခ်င္ေပ။ရဲရင့္ေစခ်င္သည္။
ျပတ္သားေစခ်င္သည္။
"သူကေတာ့ ကိုေန့ကိုေတြ့ခ်င္ပံုမရဘူး။"
"ဘယ္လို ညီေစ ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ။"
ထမင္းစားရင္း စကားေျပာျခင္းျဖစ္သၫ့္
အတြက္ လက္စသတ္လိုက္ၾကသည္။ညီေစမင္း
ဆက္ေျပာမၫ့္ စကားကိုေနမင္းကိုကိုေစာင့္
ေနသည္။စီအီးအို၏ စိတ္မရွည္သၫ့္အၾကၫ့္ကို
ျမင္ေသာ္လည္း မသိက်ိဳးကြၽန္ျပဳကာေရ
ေသာက္ေနလိုက္သည္။ေရခြက္ကို စားပြဲသို႔လွမ္း
တင္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
"သူသိေနၿပီေလ။အဲဒါေၾကာင့္ ကိုေန့ကို
ေရွာင္ေနတာေပါ့။"
"မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ကိုေန အဲ့လိုမထင္ဘူး။"
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာႏိုင္တာက သူသိေနၿပီ။
ၿပီးေတာ့..."
"ၿပီးေတာ့..ဘာလဲ..."
"ကိုေနတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ရံုးလံုးကေစာင့္
ၾကၫ့္ေနၾကတယ္ဆိုတာပဲ။"
"သူ႔ကိုပဲေတြ့ခ်င္တယ္။"
"ကိုေန ဝန္မခံေသးဘူးေနာ္။အခ်စ္ကို
ကစားစရာလို႔ထင္ေနၾကတာလား။ပ်က္စီးသြားရင္
ခင္ဗ်ားတို႔ႏွလံုးသားေတြရွင္သန္ႏိုင္မွာမဟုတ္
ေတာ့ဘူး။အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို ခ်စ္လိုက္
ၾကပါလို႔ပဲေျပာခ်င္တယ္။"
စကားအေကာင္းေျပာေနရင္းမွေပါက္ကြဲၿပီး
ခပ္ေထ့ေထ့ေျပာသြားေသာ ညီေစမင္းကို
ၾကၫ့္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္က်န္ေန
ခဲ့သည္။
ဆိုင္အျပင္သို႔ေခါင္းတစ္ခါခါႏွင့္ ထြက္လာခဲ့
မိသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆံုႏိုင္ရန္ လမ္းျပမၫ့္
သူဟာ သူပဲျဖစ္ေနႏိုင္သည္ထင္သည္။ညီေစ
အၿပံဳးလွလွေလး ၿပံဳးလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ေရ႔ွသို႔
ဆက္ေလ်ွာက္လာလိုက္သည္။
YOU ARE READING
ကိုယ့်ရဲ့အရာရာ
General Fictionမင်းအရှုံးပေးတော့မလို့လား...အချစ်ကိုအချစ်လို့ပဲမြင်လိုက်ကြရအောင်...မင်းမရှိရင်ငါမနေတတ်တော့ဘူး...ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့...မင်းကြောက်ရင်ငါ့လက်ကိုတွဲထား ..လကလေး ကိုကို့ဆီလာခဲ့ပါ... နေမင်းက...
