လမင္းညီညီေျပာစကားအေပၚ ၿငိမ္သက္လ်က္
နားေထာင္မိသည္။လူသံုးေယာက္ ခဏတစ္ျဖဳတ္
တိတ္ဆိတ္သြားသည္။စကားသံထပ္ထြက္လာသည္။
"ကိုကို ကိုညီေစမင္းကို ညီညီအခုေခၚသြားလို႔ရတယ္မလား။"
"ႏွစ္ဉီးသေဘာဆိုရင္ေတာ့ ကိုကို႔မွာေျပာ
စရာ စကားမရိွပါဘူး။"
ေနမင္းကိုကို၏စကားကို ၾကားၿပီးေနာက္
လမင္းညီညီသည္ ညီေစမင္းအနားသို႔ တစ္လွမ္း
ခ်င္းေလ်ွာက္သြားသည္။
"ကိုညီေစ သြားရေအာင္"
"ကြၽန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ေနပါတယ္။
ဒါကြၽန္ေတာ့္ အလုပ္ခ်ိန္ပါ။
မလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။"
ညီေစမင္း၏ စကားေၾကာင့္ အာလံုးအထိတ္
တလန႔္ ျဖစ္သြားသည္။သည္လိုစကားမ်ိဳးေျပာ
လိမ့္မည္ဟု မည္သူမ်ွမထင္ထားေခ်။လမင္းညီညီ
တစ္ခ်က္ေတြေဝသြားၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွ အၿပံဳးတစ္ခုေပၚလာသည္။
ညီေစမင္းအနားသို႔သြား၍ မ်က္ႏွာႏွစ္ခု ထပ္တူ
က်ေစလိုက္သည္။ဤသို႔ျပဳလုပ္မည္ မထင္ေသာ
ေၾကာင့္ ညီေစမင္းမ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္
ၾကၫ့္၍ တြန္းထုတ္လိုက္သည္။
"ညီညီ မင္းဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ။"
"ကိုညီညီ အာ..."
အာေမဍိတ္သံမ်ား အလ်ိႈအလ်ိႈထြက္လာသည္။
ေနာက္ထပ္အျပဳအမူတစ္ခု ထပ္ရိွလာျပန္သည္။
လမင္းညီညီသည္ ညီေစမင္းကို မလြဲတမ္းဆြဲဖက္ထားေလသည္။
က်န္ႏွစ္ေယာက္မွာ အေၾကာင္သားေငးစိုက္
ၾကၫ့္ေနမိသည္။ရုန္းထြက္ေလ အတင္းဆြဲဖက္ထားေလႏွင့္ ႏွစ္ဉီးသား လြန္ဆြဲေနသည္။
"ကိုညီေစမင္းကို ကြၽန္ေတာ္လႊတ္မယ္ထင္ေန
လား။မင္းငါ့လက္ထဲကေျပးမလြတ္ပါဘူး။လႊတ္
လည္းမလႊတ္ႏိုင္ဘူး။"
"လမင္းညီညီ မင္းကိုယ့္ထက္အႀကီးကို ဒီလိုပမာ
မခန႔္ေတြေျပာေနတာလား။ငါမင္းထက္အႀကီးေနာ္။မင္းေတြငါေတြနဲ႔စကားေျပာတာလား။"
လမင္းညီညီသည္ ရႉးရႉးရွားရွားေျပာေသာ
ညီေစမင္းေၾကာင့္ဖ်တ္ခနဲအေတြးတစ္ခုဝင္လာ
သၫ့္ႏွယ္ၿပံဳးသြားသည္။ထို႔ေနာက္ အသံကို
အခြၽဲပ်စ္ဆံုးႏွင့္စကားကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေျပာေသာ ပံုစံေျပာင္းေလသည္။
"ကိုညီေစ...ညီကေလ ကိုညီေစ့ကို တအား
လြမ္းေနၿပီ။အရမ္းလည္းသတိရတယ္။ကိုညီေစမ်က္ႏွာေလးပဲ မ်က္လံုးထဲျမင္ေနတာ...
ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္...ေျပာေလ...ေနာ္..."
ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႔ ႏြဲ႔ စကားသံေၾကာင့္ညီေစ
မင္း အလြန္တရာ ရွက္မိသည္။စီအီးအိုႏွင့္သူ၏
ခ်စ္သူေရ႔ွတြင္ရိွေနသည္တစ္ေၾကာင္း ၊
လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ျဖစ္ရသည္တစ္ဖန္ ရွက္ေသြး
ျဖန္းလ်က္ ရိွသည္။
ေနမင္းကိုကိုမွာလည္း သူ႔ညီ၏ အျပဳအမူ
အေျပာအဆိုမ်ားေၾကာင့္ အံ့အားတသင့္ရိွေန ျပန္သည္။ၿပီးေနာက္ တံေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳခ်၍
သူလည္းဝင္ေဖ်ာင္းဖ်မွ ျဖစ္မည္ဆိုကာဝင္
ေျပာရေလသည္။
"ညီေစေရ ဟိုေလ...လိုက္...လိုက္သြားလိုက္
ပါလား။ေအးေအးေဆးေဆးစကားေျပာၿပီး
ၫွိႏိႈင္းေလေနာ္။အခုရံုးဆင္းလိုက္ေတာ့
မနက္ျဖန္မွေစာေစာလာေပါ့။"
"ကိုညီေစေတြ့လား။ကိုကိုကေျပာေနၿပီ။သြား
မယ္ေလေနာ္...ေနာ္လို႔..."
ညီေစမင္းလက္ကို ဆြဲ၍ လႈပ္ခါကာ ခြၽဲေနေသာ
လမင္းညီညီကိုသူလည္းတင္းခံမေနႏိုင္ေတာ့ၿပီ။
ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အိတ္ဆြဲ၍လမင္းညီညီေခၚရာ
လိုက္သြားေလသည္။သူ႔ညီ၏ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြစြာ
ျဖစ္သြားပံုကိုၾကၫ့္၍ အကိုျဖစ္သူမွာေခါင္းတခါခါႏွင့္က်န္ခဲ့ေလသည္။
လမင္းညီညီသည္ တဇြတ္ထိုးဆန္ေသာအျပဳ
အမူမ်ားရိွသၫ့္လူျဖစ္သၫ့္အေလ်ာက္ညီေစမင္း
၏လက္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ဆြဲကိုင္၍ ကုမၸဏီ
အတြင္းမွထြက္သည္။မည္သူၾကၫ့္ၾကၫ့္ဂရုမ
စိုက္ဟန္ျဖင့္လက္ဆြဲ၍သြားသည္။
ညီေစမင္းသည္ ဝန္ထမ္းအခ်ိဳ႕၏ မယံုႏိုင္ဖြယ္
အၾကၫ့္ကိုျမင္သၫ့္အခါ ရွက္၍ လက္ကိုျပန္
ရုတ္သိမ္းေသာ္လည္းလမင္းညီညီသည္ တင္း
တင္းဆုပ္ထားသည္လႊတ္မေပးေပ။ညီေစမင္း
သည္ ရွက္မိေသာ္လည္း သူ႔စိတ္သည္ အလိုလို
ေက်နပ္မိလာသည္။
သူ၏လက္ကိုဆြဲ၍ လူပံုအလယ္ရဲရင့္စြာ
ေလ်ွာက္လွမ္းႏိုင္သူမွာလမင္းညီညီသာလ်ွင္
ျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။ညီေစမင္း၏အားကိုးတႀကီး
အၾကၫ့္ကို သိေသာ လမင္းညီညီသည္ တြဲထား
ေသာလက္ကိုဆြဲမ၍ ညီေစမင္းကိုျပသည္။
"ကိုညီေစ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုရဲရဲတြဲပါ။"
ထိုစကားသည္ ညီေစမင္း၏ရင္ကိုအဆံုးထိ
အရိႈက္မိေစသည္။ညီေစမင္းသည္ မ်က္ရည္
ဝဲကာေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။
♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎
YOU ARE READING
ကိုယ့်ရဲ့အရာရာ
Fiksi Umumမင်းအရှုံးပေးတော့မလို့လား...အချစ်ကိုအချစ်လို့ပဲမြင်လိုက်ကြရအောင်...မင်းမရှိရင်ငါမနေတတ်တော့ဘူး...ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့...မင်းကြောက်ရင်ငါ့လက်ကိုတွဲထား ..လကလေး ကိုကို့ဆီလာခဲ့ပါ... နေမင်းက...
