ရံုးသို႔ တိတ္တိတ္ကေလးဝင္လာေသာသူ႔ေနာက္
ကို လူတစ္ေယာက္သည္တိတ္တိတ္ကပ္လိုက္သြား
သည္။ရံုးခန္းထဲဝင္ အိတ္ကိုေနရာတက်ခ် ၊ထိုင္ခံု
တြင္ပစ္ထိုင္ၿပီးေနာက္သို႔မွီခ်ကာ မ်က္လံုးစံုမိွတ္
ထားမိသည္။
ရင္ထဲတြင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႀကီးအသက္ရႈမဝ
သလိုခံစားေနရသည္။ထို႔ေနာက္ အေဆာက္အဦ
အေပၚထပ္တြင္ ခဏအနားယူရန္ အခန္းဝသို႔
ေျခအလွမ္း တစ္စံုတစ္ေယာက္မွာယင္းအခန္း
အေပါက္ဝ၌ ရပ္ကာ သူ႔ကို ၾကၫ့္ေနသည္။
ၿပီးေနာက္ မေျပာမဆိုဘဲ သူ႔ကိုအတင္းဖက္
လိုက္ေလသည္။
"boss ဘာလုပ္တာလဲ လႊတ္... ကြၽန္ေတာ္
အသက္ရႈက်ပ္တယ္။လႊတ္ဆို။"
"ညီ ကိုနဲ႔စကားေျပာမွာလား။မေျပာဘူးလား။"
"အိုေကေျပာမယ္ေျပာမယ္ လႊတ္။"
ထိုသို႔လႊတ္ေပးၿပီး စကားေျပာရန္ အေပၚထပ္
သို႔တက္လာၾကသည္။ထိုေနရာသို႔ေရာက္လ်ွင္
ေရာက္ခ်င္းေနမင္းကိုကိုသည္လမင္းကိုကို
အားဖက္ထား၍ မမိွတ္မသုန္ၾကၫ့္သည္။
လမင္းကိုကိုလည္း အတင္းရုန္းေလသည္။
"ညီ ခဏေလး... ခဏေလးပဲ။ငါးမိနစ္ပဲကြာ
ဒီတိုင္းေလးေနရေအာင္.."
ဝင္သက္ထြက္သက္ႏွင့္အတူ စည္းခ်က္တက်
ႏွလံုးခုန္သံကိုႏွစ္ဉီးသားၾကားေနရသည္။မိနစ္
အနည္းငယ္အၾကာ ႏွစ္ဉီးသားပို၍တင္းက်ပ္စြာ
ဖက္လာၾကသည္။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
လက္မလႊတ္ႏိုင္ဘဲ စိတ္ကိုလည္း ထြင္းေဖာက္
ျမင္မိလာသည္။
"လ..က..ေလး.. ကို လကေလးကို ဘယ္လိုနည္း
နဲ႔မွ လႊတ္မေပးႏိုင္ဘူး။"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္။"
"လ..က..ေလး.. ကိုကိုေနမင္းရဲ့ လကေလး"
လမင္းကိုကိုသည္ ရုတ္တရက္ သတိဝင္လာၿပီး
ေနမင္းကိုကိုကိုတြန္းထုတ္လိုက္သည္။သူသည္
အံ့ဩမွင္တက္မိသျဖင့္ေငးၾကၫ့္လာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ဘူး။"
"လကေလး ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္။"
YOU ARE READING
ကိုယ့်ရဲ့အရာရာ
Fiksi Umumမင်းအရှုံးပေးတော့မလို့လား...အချစ်ကိုအချစ်လို့ပဲမြင်လိုက်ကြရအောင်...မင်းမရှိရင်ငါမနေတတ်တော့ဘူး...ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့...မင်းကြောက်ရင်ငါ့လက်ကိုတွဲထား ..လကလေး ကိုကို့ဆီလာခဲ့ပါ... နေမင်းက...
