အခန္းထဲသို႔ စကားက်ယ္က်ယ္ေျပာဆို၍
ဝင္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သည္
လိုက္ကာမ်ားဆြဲဖြင့္ ၊ ျပတင္းေပါက္မ်ားဖြင့္ကာ
အလုပ္ရႈပ္လိုက္ၾကသည္။အလင္းေရာင္သည္
မ်က္ႏွာေပၚသို႔ စူးခနဲေရာက္လာ၍ေစာင္ႏွင့္
အုပ္လိုက္သည္။
ထိုအေျခအေနကိုျမင္သၫ့္ႏွစ္ေယာက္သည္
ေစာင္ကိုဆြဲခြာရာ တစ္ေယာက္သည္အတင္းျပန္
ဆြဲႏွင့္လံုးေထြးေနၾကသည္။ထို႔ေနာက္ရယ္သံမ်ား
ထြက္ေပၚလာကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္
ေခါင္းအံုးမ်ားျဖင့္ပစ္ေပါက္ၾကေတာ့သည္။
အခ်ိန္တစ္ခုၾကာမွသာ ရပ္လိုက္ၾကသည္။
"ေတာ္...ေတာ္...မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လာၿပီဆို
တာနဲ႔ ငါေကာင္းေကာင္းမေနရေတာ့ဘူး။"
"ေအာ္...ေအးပါကြာ မင္းပဲေျပာ။မင္းငါတို႔ကို
အဆက္ျဖတ္ထားတာေရာေကာင္းလား။"
"ငါအလုပ္မ်ားေနလို႔ပါကြာ။"
"ေအးကြာ။မင္းပဲအလုပ္မ်ားသိလား။ငါတို႔က
အလုပ္လက္မဲ့ေတြ..."
လမင္းကိုကိုသည္ မ်က္ႏွာရႈံမဲ့စြာ အျပစ္တင္
ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုၾကၫ့္၍
ၿပံဳးမိသည္။သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းအမ်ား
ႀကီးမရိွ၍ သူသည္ သူတို႔ကို တန္ဖိုးထားခ်စ္ရ
သည္။လမင္းကိုကိုဆိုးသမ်ွလည္း အလြန္တရာ
သည္းညည္းခံေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္သည္။
"ေအာင္ေလး ၊ ရိႈင္းေလး "
"ဘာလဲ"
အတိုင္အေဖာက္ညီသေလာက္ ျပန္ထူးေတာ့
လည္း ၿပိဳင္တူပင္ျဖစ္သည္။သူတို႔ကို ၾကၫ့္၍
ၾကည္ႏူးမိသည္။အဘယ္ေၾကာင့္သည္လို ခံစား
မိသလဲ သူမသိေပမၫ့္ အရင္လိုဆို ပံုမွန္ျဖစ္
ေနရမည္။ယခု သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသည္
မွာ စိတ္ခ်မ္းသာမိသည္။လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မိ
သည္။ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္မိသည္။အဘယ္ေၾကာင့္
နည္း။
"ေဟ့ေကာင္...ဘာေတြၿပံဳးေနတာလဲ။ထေတာ့။
ငါတို႔ဒီေန့ တစ္ေနကုန္လစ္မယ္။ၿပီးရင္
ႏိုက္ေအာက္ပါ တစ္ခါတည္းပဲ။"
YOU ARE READING
ကိုယ့်ရဲ့အရာရာ
Fiksyen Umumမင်းအရှုံးပေးတော့မလို့လား...အချစ်ကိုအချစ်လို့ပဲမြင်လိုက်ကြရအောင်...မင်းမရှိရင်ငါမနေတတ်တော့ဘူး...ငါ့ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့...မင်းကြောက်ရင်ငါ့လက်ကိုတွဲထား ..လကလေး ကိုကို့ဆီလာခဲ့ပါ... နေမင်းက...
