GÖRÜNMEZ KIZ

POLİSCİLİK

Bölüm ithafı : elif123sudem

Bitiremediklerimiz bizi bitirir!

Gizem'den

Batuhan'dan kaçmak zor olmuştu.  Kalbim her ne kadar bunu yapmamam gerektiğini söylesede de beynim tam tersine, o sahneye çıkıp herkesin ağzını kapatmak peşindeydi.

Evet arkadaşlar bir bozukluk var bende farkındayım. Bu saatten sonra düzelmez.

Naber Bar 'a her gelişimde farklı hissediyordum. Kendimi daha cesur daha güçlü daha.. . 

Kapıda Emre' yi gördüm. Yüzündeki morluklar hala geçmemişti.  Onu incelediğimi farkedince gülümseyip
"eserini mi inceliyorsun Görünmez"  diye ukulaca sordu.

Cevap vermeden kapıdan gidecekken kolumu tutup
"Sen bir farklı görünüyorsun. "  dedi.  

"senin eserin"  deyip  kolumu ondan kurtardım. 

Bir türlü bitmiyordu. Bir şekilde karşılaşıp maziyi canlandırıyorduk.

Etraftakiler yine pis pis bakıp homurdandı bile . 

***

Alkışlar, büyürken  teşekkür edip sahneden indim.  Çantamı alıp gidecekken kapıda bir grup kız beni bekliyordu. Daha önce görmediğim bu kızlara ne var?  Bakışımı attım.  

"konuşacağız görünmez"  dedi.  Sarışın ve biraz balık etli kız...  Bu da neyin nesi şimdi?

"olur derdiniz ne çabuk söyleyin acelem var " sesim sert, soğuk, duygusuz,  çıkmıştı.

"Emre ile yeniden mi başlıyorsunuz? Sizi gördük inkar etme. "  deyince birden yükseldim.

"Sen ne saçmalıyorsun? Emre ile bitti bir daha da sevgili ol-mam. Hem öyle ya da böyle bu sizi neden ilgilendirir? . "

Kız sinsice diğer kızlara gülümseyip "iddiayı ben kazandım."  diye şakıdı.

İnanmıyorum üzerime iddiaya mı girmişlerdi?  Sabır dileyip,hızlı adımlarla çıkıp gittim.

Kaldırımda taksi beklerken Batuhan sokağın başında öylece durmuş beni izliyordu.

Kızgın görünüyordu.  Kaçmak istedim. Batuhan'ın gazabından çok korkuyordum.  Bana doğru yürüyordu. 

Kıpırdamadan gelip beni azarlamasını bekledim. 
Önümde taksi durunca binmedim. Gitmesini işaret ettim. 

Batuhan yanıma geldiğinde            " araba sokağın başında anahtarı al ve beni orada bekle"  sesi çok soğuktu. Bu hava üşümeme neden oldu. 

Batuhan sessiz bir küfür edip bardan içeri girdi.  Peşinden gitse miydim? Kararsız kaldım.

Ayaklarım çoktan arabaya doğru adım atmaya başlamıştı.  Batuhan'ın şu an bana bağırması gerekiyordu. Oysa çok soğuk ve sakin davranıyordu. Arabayı açtım.  On dakika sonra sıkılmıştım. Batuhan ufukta görününce rahatladım. 

Arabanın kapısını çarparak kapattı.  Yol boyunca sessiz kalmayı tercih etmişti. Ben de hiçbir şey söylemedim.
Ne olduysa ayrılış sahnesinde oldu. 

Arabadan inmeden önce "Batuhan kızdın mı?"  dediğimde sıkıntıyla nefesini verdi. 

"kızmadım kimim ki ben niye karışayım sana? " kelimeler kalbime saplanırken susmayı tercih ettim. 

Eve girince bizimkiler çoktan uyumuştu. Kendimi yatağa bırakıp uzun zamandır düşünmeyi reddettiğim şeyi düşündüm. 

Batuhan gerçekten benim neyim? Başlarda arkadaştık sonra ergenlikte birbirimizi seviyorduk. Tüm aksiliğime rağmen beni hiç bırakmamıştı. Sonra bu lanet olası şehre gelmemizle İrem denen o salak kızı tercih etmişti.