GÖRÜNMEZ KIZ

KİM?

KİM?

"Gizem ,bak tanıştırayım  bu benim..."

"Benim? "Şu sahiplenici kelimeyi kullanmak zorunda mıydı? Yaşadığım saniyelik kıskançlığı atlatmam kolay olmadı.

''Noldu canım kötü görünüyorsun hasta mısın?''

Ben kıskançlıkla kızarırken dışarı hasta bir görüntü verdiğimden habersizdim.

''Hayır iyiyim. Sen bizi tanışırıyordun."

" Benim halam Pelin, "

Kız elini uzatıp,"memnun oldum." deyince en içten gelen gülümsemeyi ona sergiledim.

Emre'nin halası çok genç ve güzeldi. Kıskançlığım yersiz değildi. Pelin hala dans etmek için yanımızdan ayrıldığında Emre'ye dönüp, " Halan  çok genç yani halam deyince şaşırdım."  dedim şaşkınlık dolu bir sesle.

"Evet gerçekten öyle, " deyip gülümsedi. Gülümseyince zaman durdu, her şey silikleşti.

Hani bir söz var ya  "BİR GÜLÜŞÜ VAR BALIK GÖRSE UNUTMAZ " diye hah  ondan işte.

Sahnenin kararmasıyla şarkı söyleme zamanı olduğunu anladım. Suzan maskeyi getirdi. O sırada Emre gitarını akort ediyordu.

"Suzan nasılsın?" diye kısık sesle sordum.

"İyiyim canım sen beni kafana takma, "  dediğinde tamam anlamında başımı sallayıp Emre' nin yanına oturdum.

Biz birlikte şarkı söylerken tüm dünyayı unutuyorduk. İkimizinde gözlerinin parıltısı karanlık bir odayı aydılatmaya yeterdi. Ona kısa sürede o kadar çok alışmıştım ki...

O notlarda parmaklarını gezdirirken, mutluydu.  Sahnenin dışındakileri önemsiyordu benim aksime...

Şarkı yavaş yavaş sessizleştiğinde  gerçek hayata dönmek benim için zor oldu. Çünkü Emre için sadece sahne yoktu. Sahnenin dışındakiler de vardı.

***

"Bebeğim  sen beni beş dakika burada bekle Anıl Beyle  görüşmem gerekiyor." dedi ince bir endişeli sesiyle.

"Ta..tamam ama geç kalma!" derken ne kadar korktuğumu görmüştü. Anlayışla başını sallayıp hızlı hızlı yürüdü.

Barın kapısında onu beklerken sokak karanlık ve sessiz "tenha" görünüyordu. Hava da biraz soğuktu. Kollarımı kendime sarıp ısınmaya çalışırken biri saçlarıma parmaklarını geçirdi.  Saçlarım saç diplerimden kopmak üzereydi. Başımı çevirip bakamıyorum.

"Seni bir daha Emre´nin yanında görmeyeceğim. " dedi öfkeli bir sesle ve resmen tehdit etmişti.

Bu karanlıkta tabii ki kızın yüzünü göremedim. Saçlarımı sertçe bırakıp arkasına bakmadan koştu. Arkasından acıyla kıvranırken kızın siyah saçlı ve uzun  boylu olduğunu fark ettim.

Emre'nin telaşlı sesini duyduğumda tüm güçsüzlüğümü gördüğü için utanıyordum.

"Gizem ne bu halin bir şey mi oldu?"

Çok sinirlenmiştim.  Öfkeyle kararan gözlerimle, ağzımın içinde homurdandım.

"Bir kız senden uzak durmamı söyledi.Bu ne demek oluyor? " dediğimde elini alnına vurup, "Ah Selin ah! " daha çok haykırış gibi çıkan bir sesle konuşmuştu.

 Bana bunu kimin yaptığını biliyordu.  Emre'nin gözlerindeki korku beni şaşırttı. Bu kız demek  tahmin ettiğim gibi belaydı.  Emre'yle olduğum sürece bana rahat vermeyecek bir psikopattı. Hastaydı.

" Kızı tanıyor musun? " diye sorduğumda gözleri uzaklara dalmıştı. Beni duymadı.Tahminimce kendi düşünceleri arasında çırpınıyordu.

Ben de  öylesine kendi kendime konuşuyordum ki bardan çıkan iki kişinin birbirlerine beni gösterip "şarhoş galiba," dediklerini duydum.  

Emre'nin beş on adım önünden hızlı  adımlarla ilerledim. Daha fazla rezil olmaya niyetli değildim.

"Gizem! " diye bağırınca duraksamadım.

"Emre konuşmasak ya hem beni eve bırakmak zorunda değilsin, "

"Neden böyle davranıyorsun noldu şimdi? " diye sorunca yönümü tamamen ona çevirip içimdeki zehirle harmanlanmış kelimeleri yüzüne çarptım.

"Selin Emre  sorun o kız. Beni yalnız  gördüğü her yerde  hırpalıyor ve sen bunu bilmene rağmen hiçbir şey yapmıyorsun hatta bir de üzerine korkuyorsun se... " cümlemi tamamlamama izin vermeden  bağırdı.

" Gizem bu konuda nasıl beni şuçlarsın"

"Lütfen  konuşmak istemiyorum." deyip koşmaya başladım.  On beş dakika aralıksız yavaş tempo koştuktan sonra soluk soluğa Batuların evinin önündeydim.

Eve girdiğimde kimseye görünmeden odama çıkmayı başardım. Odamın ışığını yanık görünce şaşırdım. Kapıyı sessizce araladığımda gördüklerim ve duyduklarım beni hayrete düşürdü.

------------------------------------