Let's Play [TAMAMLANDI]

Akşam Güneşi

"Şuan biraz gerginim sanırım. Senden hiç böyle bir teklif beklemezdim." Venüs heyecanlı bir tavırla önünde ki kahve fincanını iki eliyle sardı. Hoş bir şekilde gülümsemeye çalıştım.

"Dürüst olmak gerekirse bende beklemiyordum. Birden aklıma geldin ve hayatın bir şeyleri ertelemek için çok kısa olduğunu düşündüm." Sağ bileğinin iç kısmında ki tarih yazılı dövmesinin üstünde gezindi parmakları.

"Öyle. Hemde çok kısa." Her zaman güler yüzlü ve sevecen görünen kızın yüzüne düşen hüzünle uzanıp elini tuttum.

"Yanlış bir şey söylediysem, ya da kötü bir olayı hatırlattıysam özür dilerim. Anlatmak ister misin?" Derin bir iç çekip arkasına yaslandı. Gözüme çok yorgun göründü.

"Önemli değil ve sanırım bu ilk buluşmada anlatılacak bir olay da değil. Hatta bu buluşma baya gereksizdi. Müsadeni istesem?" Hafif dolan gözleri ve titreyen göz bebekleri ile elini hafifçe sıktım. Desteğe ihtiyacı vardı, yalnız kalmaya değil.

"Hadi şu buluşma olayını bir kenara bırakalım ve iki arkadaş gibi konuşalım. İster misin?" Emin olmak ister gibi bir süre yüzüme baktı. Ama en az onun kadar daha başında pişman olmuştum biriyle buluşmaktan. Sanki birine ihanet ediyormuşum gibi bir his çöreklenmişti yüreğime.

"Pekala, arkadaş." Sol bileğini görebileceğim bir şekilde önüme uzattı. 04.12.20.

"Bundan tam bir yıl bir gün önce hayatımın aşkını kaybettim. Gerçi ondan önce kaybetmiştim ama, hayata bu tarihte gözlerini yumdu." Ağlamamak için yüzünü denizden tarafa dönüp biraz bekledi.

"O benim çocukluk aşkımdı. Küçükken bile onun gölgesine sığınırdım. Bir ara ayrı düştük ama kader bizi tekrar bir araya getirdi. Çok uzun süre ayrı kalmıştık ama benim ne gözüm ne de kalbim ondan başkasını görmemişti. Onunda öyle olmasını ummuştum içten içe. Ama öyle olmadı. Olsun dedim. Geçmişinde kim olursa olsun. Ben onun geleceği olayım. Belki ilki olamam ama sonu olayım dedim. O da olmadı." Titreyen eliyle masada duran paketimi işaret edince hemen bir dal çıkartıp ona uzattım. Çakmak ile yakarken derin bir nefes çekti.

"Bir gün öptü beni. Tüm ilklerimi onunla yaşadım. O gün dünyalar benim oldu. Bir süre beraber yaşadık evli çiftler gibiydik. Ama bir kez olsun seni seviyorum çıkmadı ağzından. Bende gider diye söylemeye korktum hep. Böyle bir süre geçti ta ki ailesi onun için ona layık bir eş bulana kadar. Benden ayrılma gereği bile duymadı. Onun için sevgili bile değildik." Olduğu yerde hafifçe sallanırken tuttuğum elini bir an olsun bırakmadım. Söyledikleri cam parçaları gibi kalbime saplanıyordu. Onunla beraber kanamayı tercih ettim.

"Tüm bunlar yetmezmiş gibi birde düğün davetiyesi geldi kapıma. Gittim. Çünkü o gittiğinden beri bir kez olsun görememiştim onu. Son kez onu göreyim bitsin bu acı. Aşkmış duygularmış ona karşı ne varsa ölsün içimde dedim. Sevdiğim hatta aşık olduğum adamın başka bir kadınla evliliğine şahit oldum. Onları alkışladım, tebrik ettim, ellerini sıktım. Ama ne oldu biliyor musun?" Sorusu bana değildi. Ama yine de başımı salladım.

"Bitmedi. Ne ona olan aşkım ne de ona olan sevgim bitmedi. Ama ben bittim. Sonra geçen sene bir gün önce ölüm haberi geldi. Evliliğinde mutlu değilmiş her gün alkole vermeye başlamış kendini. O günde sarhoş bir şekilde geçmiş direksiyonun başına ve kaza yapmış, kurtulamamış. Kaza yaptığı yer benim oturduğum evin iki blok ötesi. Boynunda ise benim ona yaptığım kolye. Bana gelirken ölmüş. Benim ona varmak için öldüğüm gibi." Biten sigarasını tablada söndürürken gözlerinden birer damla yaş düştü.

"Neden hiç sevdiğini söylemedi, ya da neden o kadınla evlendi bilemem. Ama son anında aklında ben var isem hepsinin vardır bir sebebi. O gece bana gelebilseydi anlatsaydı her şeyi onu affeder miydim? Bilemiyorum. Bildiğim tek şey ömrümün sonuna dek onu seveceğim. Bu da böyle bir yok oluştu işte." Elini elimden çekip yüzünü kuruladı. Nedense kendimi ona yakın hissettim.