In The Arms Of D.E.A.T.H

CHAPTER 16

HIRAETH'S POV

Tumabi siya sa akin at hindi nagsasalita, maliit lang itong higaan dito kaya masikip ngayon pero hindi ko nalang pinansin.

Kada kumukulog ay napapakapit ang kamay niya ng mahigpit sa braso ko at maya-maya ay tatanggalin niya ito.

Halata naman ang rason kung bakit ginusto niya akong tabihan, dahil takot siya sa kidlat.

The villainous Sha is afraid of thunders.

Hindi ako makatulog dahil sa mga biglang paghawak niya sa braso ko kada kukulog, kailangan ko siya patahanin.

Humarap ako sa kanya at nanlalaki ang mata niyang nakatingin sa akin. Hindi parin nawawala ang pawis sa mukha niya dahil sa sobrang takot.

"Kung takot ka talaga huwag mong inaalis sa akin ang kapit mo." I genuinely said to her.

Wala akong nakuhang sagot sa kaniya, maya maya ay hindi ko na nararamdaman ang kamay niyang hinahawakan ako.

Nang humarap ako ay nakita ko siyang nagdadalawang isip kung kakapit ba sa akin o hindi.

Mayroon bang mali sa sinabi ko?

"Noong bata pa ako lagi akong yumayakap kay daddy kada malakas ang kidlat." Pagk-kwento ko.

She resembles me when I'm still a child.

"Ayos lang." Pange-enganyo ko sa kaniya. "Yakap ka sa akin." Ngumiti ako habang nakatingin ng diretso sa mga mata niya.

Pero hindi niya iyon ginawa, kaya ako ang kusang lumapit sa kaniya at niyakap siya. Nakatago ang ulo niya sa dibdib ko para hindi niya makita ang liwanag ng kidlat.

"You rarely show yourself." Bulong ko sa sarili. Sa ganitong posisyon namin ay naaamoy ko ang buhok niya.

Wala akong nakuhang mga salita sa kaniya,  hindi niya ako inaway sa ginawa ko kaya napangiti ako.

Naghintay ako ng salita sa kaniya o kwento man lang tungkol sa mga magulang niya pero wala akong nakuha.

We stayed in that position until she felt comfortable. How come that a lady always in black who looks scarier than a fox is afraid of thunders?

Tumigil na ang kidlat kasabay ng pag-alis niya sa yakap ko. Tumingin siya sa kisame at parang may iniisip.

Maya-maya ay tumagilid na siya ng tingin sa akin. "All my life, I never experienced being hugged by a dad."

She said that and I don't know what to feel. Surprised because she's expressing herself to me now or Sad because of the story she said.

"Is your dad, dead?" I can't help myself but ask.

"No." There's a bit of bitterness on her words. "It's just that he never cared for me."

I became quiet. Hindi ko na dapat binanggit iyon dahil masakit pala ang nararamdaman niya.

Hinarap niya ako at nakita ko ang mga mata niyang napapaluha, it's so rare seeing her in that state. I'm not used to it.

There wasn't a single teardrop coming out from her eyes, but I can see my reflection on her slcera.

"Tell me." She gasps. "How does it feel to have a dad hugging you?"

She smiled and it didn't made me happy. Her smile was a pure lie. All this time I'm curious about how she smiles and now that I'm seeing it I'm in pain.

The smile her face drawn wasn't a smile of happiness, because it's filled of agony.

I'd rather see her being emotionless than this! I should've asked for this. Because it's hurting.