Hiding from Fuertez (Hiding Series #1)

PROLOGUE

PROLOGUE: Hidden Wife

"Tama na, Luis.... p-parang awa mo na..." I cried pleadingly. 

Ngunit sa kabila ng paghihirap ko sa pananakit nito, ngising pang-sira ulo lang ang kaniyang isinukli.

Mas humigpit ang kamay niya sa panga ko, dahilan upang pati ngipin ko ay sumakit na rin. Napapikit ako sa labis na sakit.

"Hindi ba't ito ang hinihiling mong ibigay sa'yo? Ang masaktan dahil sa pagpupumilit mo na mapansin kita? Pwes… ibibigay ko na." Tumindig ang balahibo ko sa pagbabago ng boses niya. Naging mapanganib. Para bang sinapian siya ng demonyo.

Napadaing ako sa sakit nang ibalibag niya ako sa closet na nasa likuran ko. Pumilipit ako dahil sa sakit ngunit hindi ko 'yon pinahalata sa kaniya. Sanay na sanay na rin naman ako sa sakit na pinapadama niya sa akin. 

"Wala kang kasing sama," nasambit ko nang makatayo, ang kamay ay nakaalalay sa pader na nasa likuran ko. "Sana hindi na lang kita pinakasalan, hayop ka! Sana hinayaan ko na lang na mamulubi ang Nanay mo! Hanggang sa tuluyang mamatay!" gigil na gigil kong sinigaw. 

Ang ngising nakakaloko niya ay dahan-dahang nawala. Nagbago ang kaniyang hitsura. Dumilim ang mata. Ang bagang ay humigpit ang pagkakaigting. Mas naging mapanganib. Tila demonyong naubusan ng pasensya.

Bigla akong kinabahan at sinakluban ng abot langit na takot. Mabilis akong umiling-iling nang magsimula siyang humakbang nang mararahan palapit sa akin, ang mga mata ay nanlilisik.

"L-luis.... h-hindi 'yon ang ibig kong sabihin....." nanginginig sa takot kong sinabi, pati ang kalamnan ko ay nanginginig na rin. "P-please.... calm d-down...." 

Napahakbang ako paatras, hanggang sa maramdaman ang lamig ng pader sa likuran ko. Ilang sandali lang, kapag hindi ko napakalma ang demonyong ito ay matutulad ako sa pader na nasa likod ko, maputla't nanlalamig.

"Talagang inuubos mo ang pasensya ko, 'no?" Sabay kasa niya sa baril na binunot niya mula sa likod ng suot niyang pantalon. "Tutal nasagad na 'ko, wala ka na ring kwenta," walang emosyong sinabi nito at itinapat sa akin ang baril. 

Kumalabog ang dibdib ko at tila hinigop ng kinatatayuan ko ang lahat ng dugo ko sa katawan. Habang nakatingin ako sa daliri niyang nasa trigger ay walang tigil ako sa pagtatawag ng mga santo.

"P-please… Luis, 'wag–ah!" Kasabay ng bigla kong pag-upo ay siyang malakas na pagtunog ng putok ng baril.

"CUT!" sigaw ni direk, hudyat na pinuputol ang scene na 'yon. 

Luis quickly approached me to help me to stand up. I fixed my hair that was strewn across my face.

I didn't even pay attention to what direk said when some other staff and the make up artist joined me to prepare for the new scene.

Ginalaw-galaw ko ang panga ko nang lubayan nila ako. I immediately drank the water in my tumbler after Danrick handed it to me, the heartless Luis in the series we're working on today. 

"Masakit ba?" Kahit na bahagya itong tumawa ay bahid pa rin ang pag-aalala sa mukha. 

Natawa ako at tinapik ang kamay niyang marahang hinahaplos ang panga ko. Tumalikod ako at itinuro ang likuran ko. 

"May foam, don't worry," ani ko rito. Ngumuso naman ito at sumunod sa akin nang tawagin kami ulit ni direk para sa panibagong scene. 

"Good luck," tapik ni Danrick sa likod ko. I just smiled at him and nodded before lying down on the floor where I was standing before.

Walang araw na uuwi akong hindi pagod. Kasi, maliban sa pagiging artista ko, isa rin akong caregiver. Pero sa lola ko lang. Oo artista ako't may limpak-limpak na pera, pero hindi naging dahilan 'yon para hindi ako mamroblema sa araw-araw. Bakit?