Suicide letter

Chapter 1: In Fairness

Naupo ako sa study table sabay higop

ng kape. Di ko mapigilang matawa sa

loob ko dahil nakita ko siyang

sumimangot matapos ko siyang

dedmahin.

"Niloloko mo ba ako, ha? Di ka

naman mukhang nakakatakot e," sabi

ko sabay lingon sa kanya ngunit bigla

nalang siyang nawala.

Laking gulat ko nang sumulpot siya

sa harap ko. Naupo siya sa table at

nagcross ng mga braso. Muntik na

akong malaglag sa upuan dahil sa

gulat. Napansin niya ito kaya

sumabog siya sa tawa.

"Nagulat ba kita?" sabi niya sabay

halakhak.

"Siyet. Sino ka ba talaga ha? Anong

ginagawa mo dito? Tsaka, kilala ba

kita? Kilala mo ba ako? Sabihin mo

nga, naguguluhan na ako. Ba't ka

nagpapakita sa 'kin? Ikaw yung

nagsuicide, ano?" tanong ko.

"Pano kung sabihin ko sa 'yong ako

nga," sabi niya at unti-unti na

namang nagbabago 'yung mukha

niya.

"Di mo ba ako titigilan? Sorry kung

maoffend kita ha. Pero sa totoo lang,

mas nagmumukha kang baliw na

multo sa ginagawa mo," pang-aasar

ko.

"Kunwari ka pa. Alam kong

kinikilabutan ka na e," ngumisi siya

at nakita kong naglabasan ang mga

pangil niya.

"Tumigil ka na! Wala ka bang

magawa? Please lang, lubayan mo na

ako!" sigaw ko.

Bumalik sa normal ang mukha niya,

"Oy, ang sungit mo naman. Oh sige,

titigilan ko na,"

Nagulat ako sa sinabi niya, "E bakit

ka nga pala nagmumulto?"

"Wala. Ahm, ayoko lang na may

kasama ako dito sa kwarto ko.

Nakakainis kasi, masyado silang

makalat. I want to preserve the

beauty of this room tutal dito na rin

lang naman ako kinulong. It's been a

year na rin since nagstart akong

magmulto. Pero alam mo sa lahat ng

nagtangkang magrent dito, ikaw lang

'yung nakakakita sa akin. Ang mas

nakakagulat pa e ni hindi ka man

lang natakot sa 'kin nung nagpakita

ako sa 'yo. May third eye ka ba?"