Suicide letter

Chapter 2: Ang Nagmumultong Account

Hindi ko na nakuha ang tulog ko.

Nakadilat ang mga mata ko habang

nakatitig sa kisame. Sinubukan kong

magpagulong-gulong sa kama ngunit

wala pa ring nangyari. Hindi na ako

nakatiis at agad na bumangon saka

naupo sa may dulo ng kama. Tuliro

ako sa mga sandaling ito. Hindi ako

mapakali dahil kanina pa gumugulo

sa isip ko ang nanyari kanina.

Aminado akong nasaktan ko siya pero

biruin mo may feelings din pala ang

mga multo? Bagay na di niya nasabi

sa akin. Medyo awkward man

pakinggan pero mukhang kailangan

ko talagang magsorry sa kanya. Kahit

na sa tingin ko parang mababaw lang

'yung dahilan.

Nilakbay ng mga mata ko ang buong

kwarto pero bigo akong mahanap

siya. Napabuntong-hininga nalang

ako, "Uy, Si-si-shan?" pautal-utal

kong sinabi.

Napakamot ako ng ulo kasi feeling ko

sobrang awkward talaga nitong

ginagawa ko.

Huminga ako ng malalim, "Ayokong

mag-aksaya ng oras kaya please

makinig ka sana. Sorry kung naging

harsh ako kanina. Ang sa akin lang

naman eh maappreciate mo sana

kung gano kaganda at kasaya ang

mabuhay sa mundo. Gusto ko lang

ipabatid sa 'yo na ang buhay hindi

lang 'yan tungkol sa problema. May

mga pagkakataon lang talaga na

dumadagsa ang mga suliranin sa

buhay mo. Pero hindi ibig sabihin na

kapag walang solusyon, hindi ka na

makakamove forward. Ika nga nila,

dito nasusukat ang katatagan ng isang

tao. Just an explanation, my main

concern is to apologize kaya kung

nasaktan man kita sorry na,"

Hindi pa rin siya nagpapakita.

Napakamot ako sa ulo ko dahil

parang binabalik ko lang 'yung topic

namin kanina na siyang reason ng

pagtatampo niya.

Wala talaga akong maisip na pwedeng

sabihin sa kanya kasi di naman ako

sanay magsorry.

"Ahm, okey. Ano. Ahm, Ganito kasi

'yan. 'Yung mga sinabi ko kanina,