Suicide letter

Chapter 4: Kuya, Ang Ganda Naman Ni Ate

Dinala niya ako sa isang Cellphone

and Accesory Shop. Nagtaka ako kasi

di ko magets kung bakit sa lahat ng

pwede naming puntahan e dito pa

talaga niya ako dinala at tsaka wala

naman siyang sinabi sa akin na bibili

siya ng cellphone. Hindi ko tuloy

matantya kung anong gusto niya

mangyari.

"Uy, bakit tayo nandito? May

ipapabili ka siguro no? Naku naman

o, sa ibang araw nalang please.

Limang daan lang dala ko at di ko

afford bumili ng phone ngayon para

sa 'yo," pabulong kong sinabi.

Napatingin sa akin lahat ng mga

taong kasama namin sa loob kaya

medyo nahiya ako sa sarili ko.

"Duh? Mag-isip ka nga! Aanhin ko

naman ang cellphone, ha? Anyway,

ayaw mong magmukha kang baliw sa

paningin ng mga tao di ba? So,

nandito tayo kasi I have an idea kung

pano natin masosolusyunan 'yang

problema mo,"

Napakamot ako ng ulo ko, "Wait.

Anong solusyon naman 'yan, ha?

Sabihin mo nga dali. Grabe

malulusaw na yata ako sa mga titig

nila. Please, gusto ko na talaga

umalis dito. Sige ka, pag di mo sinabi

di na talaga kita kakausapin kahit

kailan," bulong ko at gaya ng

inaasahan ko, muli kong naagaw ang

atensyon ng mga tao.

Peste, nakakainis. Punong-puno na

talaga ako. Sa tuwing kinakausap ko

siya, palagi ko nalang nakukuha ang

atensyon ng mga tao. Hiyang-hiya na

ako. Di ko na talaga matitiis 'to.

"Nandito tayo kasi bibili ka ng

headset, headphone or whatever is

that basta 'yung parang may

microphone. Hindi yung gamit ng

mga call center agent ang tinutukoy

ko ha? 'Yung typical headset lang.

Para kapag kinausap mo 'ko, iisipin

nila na may kausap ka sa phone mo.

Naisip ko lang 'tong idea na 'to Jeth

kasi halata sa itsura mo kanina na

naaasiwa ka na sa mga taong panay

ang titig sa 'yo kagaya nila. Tsaka

para na rin di ka nila mapagkamalang

baliw na nagsasalita mag-isa. It's up