Suicide letter

Chapter 7-2

"Jeth, sorry talaga at nadamay pa

kita. Wala na kasi akong ibang

malalapitan. Obvious naman siguro

yun di ba? Wag kang mag-alala,

babawi ako sa yo next time. Pero

kung gusto mo, pwede ka namang

magback-out at aasikasuhin ko

nalang mag-isa itong problema ko,"

malungkot niyang sinabi sa akin.

Napabuntong hininga ako, "Sana

kanina mo pa 'yan sinabi. Ano nang

magagawa ko, nandito na tayo?" sabi

ko kaya mas lalo lang siyang

nalungkot.

Hindi nagtagal, nakarating na kami ng

Quezon City. Pinarada ni manong ang

kotse pagkatapos ay bumaba na kami.

Matamlay si Shan nang pumasok

kami ng ospital. Nagtanong kami sa

management kung anong number ng

silid ng Dad ni Shan. Hindi naman

nila ito pinagkait sa amin.

Hindi nagtagal, nasa harap na kami

ng mismong silid. Pareho kaming

napabuntong-hininga.

"Ano nang gagawin natin?" tanong

ko.

"Hindi ko nga alam e," sagot siya.

Napabuntong hininga ulit ako at

naupo sa kalapit na mahabang

upuan. Natahimik ulit kami.

Napansin ko siyang palakad-lakad sa

harap ko at di talaga mapakali. Hindi

nagtagal, nairita na ako sa ginagawa

niya.

Sinalpak ko ang mga earphone sa

tenga ko, "Pwede ba, itigil mo nga

yan!" sigaw ko sabay na tumayo at

naglakad.

Nabigla siya sa sinabi ko, "Jeth, saan

ka pupunta?" tanong niya.

"Magbabanyo lang. Huwag kang mag-

alala, babalikan kita dito," sagot ko.

Nandito ako sa may hallway ngayon.

Nagsinungaling ako kay Shan kasi

wala naman talaga akong balak na

magpunta ng banyo. Naasiwa lang

talaga ako sa pinapakita niyang pag-

aalala sa ama niya.

Nagpatuloy ako sa paglalakad

hanggang sa di ko namalayan na nasa

may lobby na pala ako ng ospital.

Nahagip ng mata ko sa may di

kalayuan ang isang pamilyar na

babae. Sinundan ko agad ng tingin

ang naturang babae.

Nagkasalubong kami at nilagpasan