Suicide letter

chapter 2-2

Nilagay niya ang mga palad niya sa

mukha niya at humagulgol.

Napabuntong-hininga ako at sinarado

ang laptop, "Tama na nga. Parang di

ka naman masaya sa mga nakikita mo

e,"

Pinanood ko lang siyang umiyak kasi

wala akong maisip na paraan para

macomfort siya.

Narinig ko siyang nagsalita habang

umiiyak. "Tama ka nga sa sinabi mo

kanina. Useless nga ang

pagpapakamatay ko,"

Nagulat ako sa sinabi niya, "'Wag mo

nang isipin 'yun. Look, you made it.

Nagsisi na siya and that's what you

aim for di ba? Ano pang iniiyak-iyak

mo? Dapat nga e masaya ka at

nagcecelebrate,"

Nagpatuloy pa rin siya sa pag-iyak,

"No, mali ka. That's not the reason.

You know what, after I read the post,

nagkaroon bigla ng kirot sa

damdamin ko. I mean, nasaktan ako.

Alam mo kung bakit? Kasi saka lang

niya narealize ang kamalian niya after

I commit suicide. Saka lang siya

nagsisi gayong wala na ako. Ang sama

niya sobra. Kung totoo ngang di niya

ginusto itong nangyari, e di sana

noon pa siya nag-apology sa akin.

Nagsisisi talaga ako, tama ka wala

nga akong napala. Nagsuicide ako to

free myself from problems pero heto

umiiyak pa rin ako,"

"Kung ganon. E di sana hinintay mo

nalang 'yung apology niya nung

nabubuhay ka pa. Ganyan naman

talaga ang tao e, matagal pa bago

maabsorb at maprocess sa utak niya

ang kamalian sa ginawa niya. Kaya

ikaw na nasaktan, dapat mataas ang

pasensya mo pero siyempre dapat

gumawa ka rin ng paraan to make

her realize the error of her ways.

Pero tapos na e, wala na tayong

magagawa,"

Lalo lang siyang humagulgol.

Napakamot ako sa ulo ko dahil sa

tingin ko di naman gumaan loob niya

sa mga sinabi ko. Hindi lang talaga

ako sanay na may umiiyak sa harapan

ko.

"Uy, ano ka ba? Kahit umiyak ka pa