Suicide letter

Chapter 6-2

"Mahirap ba yung pinapahula ko o

sadyang di ka lang talaga marunong

manghula? Anyway, the one na may

red roof. 'Yan yung bahay namin,

ngayon alam mo na,"

"Anong gagawin natin ngayon? Tatayo

na nalang ba tayo dito at maghihintay

na sumapit ang pasko?" pasarcastic

kong tinanong.

"Ano pa nga ba e di magdoorbell ka,"

nakapamewang niyang sinabi.

"Haaah? E kung gamitin mo nalang

kaya yung ability mo na magpalusot-

lusot sa mga walls?"

"Nagagamit ko lang ang ability na yun

kapag nasa kwarto ako. Hindi ko

talaga alam kung bakit. Siguro kasi

don ako nakulong for almost one

year,"

"Talaga lang ha. So, di talaga ikaw

yung nasa banyo kanina?"

Nagulat siya sa sinabi ko, "Haaah!!?

Anong pinagsasabi mo? Ang kapal mo

din, ano? Anong akala mo sakin?

Duh, di ko gawain yun no,"

"Hmmn, parang guilty ka yata.

Aminin mo na kasi. Maiintindihan ko

naman kung ba't mo yun ginagawa,"

sabi ko sabay ngisi.

"Ang daldal mo. Anong oras na ba?"

"Aba, malay ko ba. Wala naman

akong relo at hindi nakaset ang

orasan ng cellphone ko. Pero ikaw

ha, nakakahalata na ako sa 'yo kasi

bigla kang lumiko sa usapan," tukso

ko.

"Shut up!"

"Ikaw yun no?" pangungulit ko.

"Pwede ba tigilan mo nang

kababanggit sa isyung 'yan! Ano bang

pinuntahan natin dito. Kahit kailan

wala ka talagang kwentang kasama,"

"Sige na nga, titigil na. So, di ba sabi

mo kanina magdodoor bell ako? Ano

namang sasabihin ko kapag may

nagbukas?"

"Depende sa kung sino ang

magbubukas,"

"Sige, give me a short briefing muna

para naman di ako magmukhang

tanga kapag nakaharap ko ang either

isang member sa family mo,"

"Ganito lang 'yan kasimple. Kapag

maid ang nagbukas, obviously

sasabihin mo na may sadya ka sa

parents ko. Kapag si Ate naman ang

nagbukas, magkunwari kang kaibigan