Suicide letter

Chapter 7: thank you

Nilipat ko ang tingin ko sa lalaki.

Huminto siya sa paglalakad nang

mapansin ako. Tiningnan niya ako

mula ulo hanggang paa sabay titig sa

akin.

"Who are you?"

Sa mga sandaling ito, di ko alam

kung sasagutin ko ba siya o sasapakin

sa mukha. Hindi ko kasi nagustuhan

ang pagtitig niya sa akin. Kung

makatitig kasi siya parang may

malaking utang ako sa kanya.

Nilapitan ko agad siya pero siyempre

nanatili pa ring kalmado ang mga

galaw ko.

"Ahm, excuse me. Itatanong ko lang

sana kung sa'n yung mga nakatira

diyan," sabi ko sabay turo sa bahay

nina Shan.

Nagulat ako nang bigla siyang

ngumiti. At the same time, nagbago

din ang facial expression niya. Kung

kanina, galit na galit ang itsura niya

ngayon nama'y mukhang masayahin

na.

Tumawa siya tapos tinapik tapik ako

sa balikat. Aba loko 'to ah. Wala ako

sa mood para makipagbiruan sa

kanya. Susumbat na sana ako kaso

bigla siyang nagsalita.

"Nagbibiro lang ako, pre. Ah by the

way, hinahanap mo siguro si Mr.

Villamonte, no?" tanong niya.

Pasimple akong sumulyap kay Shan

na nasa may di kalayuan. Hihingi

sana ako ng tulong sa kanya, pero

hindi naman niya napansin ang

pagsulyap ko. Nakatingin kasi siya sa

malayo at parang may malalim siyang

iniisip. Nagtaka ako ng sobra dahil

ugali na niyang makiusyuso kapag

may kausap ako. Pero ngayon,

naninibago ako kasi di man lang siya

lumapit sa akin.

"Oo, tama ka," napilitan ako na

sagutin yung tanong ng lalaki.

"Sad to say, si Mr. Villamonte ay

naconfine sa ospital. By the way,

anong kailangan mo sa kanya?"

Di ko alam kung anong isasagot ko.

Muli akong sumulyap kay Shan, pero

ganon pa rin ang nakita kong itsura

niya. Mapipilitan na naman ako sa

pagsagot sa tanong ng lalaki. Bahala

na.

"Ah. Isa akong journalist at

nagtatrabaho sa isang pagawaan ng