Suicide letter

Chapter 6:Who Are You?

"Mapapatawad kita kapag sinamahan

mo ko this time,"

"Kung ganon lang naman pala kadali,

walang problema. O pano, saan ba

ang sunod na punta natin?"

"Sa bahay namin,"

Nabigla ako sa sinabi niya, "Seryoso

ka?"

Tinaasan niya ako ng kilay, "Ano sa

tingin mo? Tara na nga, bago pa

magbago ang isip ko," sabi niya at

pinaspasan niya ang kanyang lakad.

Hinabol ko agad siya, "Wait. Sigurado

ka ba talaga? Sa case mo, I think it's

not a good idea. Shan, mas mabuti

pang 'wag na lang kasi tingnan mo

nga, wala nang dahilan para balikan

mo sila. Try to think of it first bago

mo gawin 'yan. Makinig ka, ni hindi

nga natin alam kung anong

madadatnan natin don. Malamang

masaktan ka pa ulit. Naku, I'm sure

di lang 'yan aabutin mo. Pustahan pa

tayo,"

"Pwes, kung ayaw mong sumama, e

di pupunta akong mag-isa. Choice ko

'to kaya wag kang kokontra. Gusto ko

lang silang makita at kahit ano pang

madatnan ko don, it's not anymore a

big deal for me. Jeth, pamilya ko sila

at kahit ano pang mangyari hindi 'yan

mababago. Sa madaling salita, kahit

na may nagawa silang mali, may

karapatan pa rin akong kamustahin

sila," sabi niya.

Sinabayan ko siya sa paglalakad,

"Okey, I respect your decision.

Samahan na kita. Basta, pangako mo

wag kang iiyak sa harapan ko kapag

nakita mo na sila. Aaminin ko Shan,

nag-aalala talaga ako tuwing nakikita

kitang umiiyak. Hindi ko nga alam

kung bakit, pero feeling ko

responsibility na kita. Shan, hindi ako

nagbibiro. I'm telling the truth,"

Lumingon siya sa akin at tumingin sa

mga mata ko nang seryoso, "Jeth?"

Nabigla ako kasi first time niyang

makatitig sa akin ng ganito ka

seryoso, "Bakit?" tanong ko.

"Bakit mo 'yan sinasabi sa akin?"

Ngayon lang ako natauhan sa sinabi

ko. Hiyang-hiya ako sa mga sandaling

ito, "Wala, nevermind. Tara na,"