Condo Boys (A Journey to Remember) [Boyxboy-Completed]

Chapter 39: The End Part 2 (Before It's too late)

Nararamdaman ko ang sobrang pagkamanhid ng puso ko habang ako'y tumatakbo sa direksyong hindi ko alam. I don't know how to stop 'coz I don't want to feel the pain 'pag ako'y tumigil. This is the most painful news so far, that no hope is available and acceptance is a demand. How could someone accept the fact that their love ones will be saying goodbye soon? It's hard, it's painful and it's unfair. That reality is somewhat killing me into bits that there's no way to recover but to face it.

I got exhausted after I ran more than 10 kilometers already heading to somewhere foreign in my eyes. My mind is like a blank paper without any information accessible, it's like I had amnesia for a moment because of the pain that my heart is generating. Umupo ako sa may waiting shed sa gilid ng kalsada sa lugar na ako'y tumigil to make myself calm down because the reality woke me up. Katabi ko ang batang pulubing tahimik na natutulog sa may bandang kaliwa ko na sobrang dumi ng pangangatawan na kulang nalang ay maging taong grasa na. Life is unfair as I tried to observe her. Na-divert tuloy ang pag-iisip ko sa iba't ibang klaseng realidad ng buhay. I'm lucky that I didn't experience that kind of turmoil in the form of poverty, the pain that this kid is experiencing every single day of her life is beyond logic. Paano siya nabubuhay? Why is she alive if hope is out of reach? Is it a hopeless case like Ken na sa sobrang lala ay wala nang lunas? Napaisip ako, why God let this kind of pain? Why are we vulnerable with this kind of feeling? Why o why? Masyado pa ba akong bata to fathom all these kind of emotions? I'm in a point na parang naramdaman ko na ang lahat ng klaseng emotions, from the happiest to the saddest. Parang there's no way to feel beyond pain but numbness. Parang sumagad na ako.

The poor kid suddenly woke up brushing off her eyes in a circular motion using her untidy hands. It's already 5:30pm as I looked at my watch. She placed her hands to her stomach gesturing ng pananakit nito dahil sa gutom. Nakita ko ang facial expression niya na tipong nagmamakaawa upang bigyan siya ng makakain. She looked at me giving me a sympathetic stare pero hindi siya nanghingi sa 'kin ng kahit anuman.

"Gutom ka na?" I asked the Kid and she nodded immediately. "Sige ibibili kita ng pagkain. Wala ka bang kasama? Nasaan ang mga magulang mo?"

Umiiling-iling siya as an answer. She didn't directly answer my question but I felt a deeper reason why she acted like that. "Okay?!"

I saw a burger stand somewhere near the waiting shed at bumili. I bought three burgers, dalawa sa kanya at isa sa 'kin dahil nagutom na din ako. Nasorpresa ako sa inasal ng bata nang abutan ko siya ng burger, parang isang linggo na siyang hindi nakakakain dahil wala pa atang isang minuto e naubos niya kaagad ito. I figured out na hindi sapat ang dalawa kaya umorder pa ako ng isang burger at maiinom na rin for her.

"Salamat po," she replied nang abutan ko ulit siya ng burger. Sumilip ang ngiti sa labi ko. Napakaliit na kabutihang ginawa ko pero 'di ko mapigilang sumaya. Kahit papaano'y natakpan nang bahagya ang pain na nararamdaman ko.

"Sabihin mo lang kung gusto mo pa ha? Bibili pa kita," alok ko sa kanya. "Saan ka umuuwi bata? Gusto mo ihatid kita sa bahay niyo?"

Umiling-iling muli siya na hindi ko naman masyadong na-gets kung ayaw niyang ihatid ko siya o wala siyang mauuwian. "Bakit?"

"Wala naman po akong bahay e. Kahit saan lang po ako natutulog," she said while eating her burger na nakuha pang ngumiti sa simpleng joy ng pagkain niya.

"Talaga? Wala kang kasama? Kahit magulang?"

"Wala na po akong mga magulang. Tumakas lang po ako sa Tiyahin ko kase lagi niya akong binubugbog."

Tila nadurog ang puso ko sa sinabi niya. How could someone beat her up sa murang edad na tingin ko'y nasa walong taong gulang pa lang.

"Talaga? Kawawa ka naman pala. Ang sama naman pala ng Tiyahin mo?"