SB19 Series 1: Calming the Rain (COMPLETED)

26

Ilang minuto... iniisip ko na bakit parang kasalanan ko? Bago pa man din naman sila nakilala, minahal ko na 'yong tao, at patuloy ko lang siyang minamahal. Pero bakit ang sakit? Bakit ganoon? Wala man lang akong alam tungkol sa pinagdadaanan niya. Bakit siya naglilihim?

I pursed my lips and took my bag. Lalabas na sana ako nang biglang may yumakap sa likod ko. Kasabay noon ay ang pagbagsak ng mga luha ko. Humiwalay ako at tumakbo na sana para makalayo ngunit agad niyang nahawakan ang kamay ko.

"Mahal..." rinig kong bulong nang lalaki. "Please, let's talk." nagsusumamong sabi niya. Bumuntong-hininga ako at marahang tumango at sumakay sa kotse niya. "Mahal.." bulong pa niya. Ang kaninang malamig na bumalot sa puso ko ay biglang napalitan ng init.

Yumuko ako at suminghap. "Joss, sorry kung dahil sa akin kailangan mong pagdaanan ang mga iyan. May tayo naman, 'di ba? Kaya nga ako nandito para hindi mo mag-isang haharapin ang mga masasakit na salitang binibitawan ng mga tao, e." I sobbed and tried to avoid his gaze.

However, I can't help but blame myself 'cause I know that it's also my fault kung bakit ang dami niyang natatanggap na hate comments. Kung kaya ko lang na ilipat na lang lahat sa akin ang masasamang sinasabi nila sa kaniya, gagawin ko. Hindi bale nang mapagsabihan ako ng masasakit na salita, huwag lang siyang madamay. Hindi naman kasalanan ang umibig, hindi ba? Nagkataon lang talagang may mga taong mahirap paliwanagan.

Yumakap siya sa 'kin at isiniksik ang mukha sa leeg ko habang patuloy lang sa pagtulo ang mga luha namin.

"Yes. Alam ko. Sorry, Tink... sorry." He said over and over as he press his lips on my neck. "Promise, magsasabi na ako sa iyo." His voice was too soft.

He explained and told me everything. Ayaw ko man ay pumayag na lang din ako. Ayaw ko namang masira ang career niya dahil lang sa akin. Kung kailangan namin magpanggap sa media na hiwalay na, malamang ay kailangan din naming iwasan ang palagiang pagkikita. Dapat ay mas maging maingat kami maging sa fans nila.

"Mahal kita ng sobra... at sobra, Chacier." he whispered. I feel relieved just hearing those words from him. As long as he love me, mananatili ako sa kaniya. Gagawin ko ang lahat para sa kaniya nang may pagmamahal. Kahit ano pang sabihin ng iba. At kahit marami pa kaming pagdaanan. Huwag lang siyang mapagod dahil hinding-hindi ako mapapagod sa kaniya. Masasaktan pero hindi ako hihinto na mahalin siya.

Ang hapdi na ng mata ko dahil sa pag-iyak ko. I could see in his eyes the urge to kiss me but he didn't so, I just gave him a fainted smile. I removed my blazer, leaving myself with a fitted dress I wore, dahil naiinitan ako.

Nagtama ang mga mata namin. Napagtanto kong pinapanood niya pala ako. I gulped a countless times when his eyes went down to my lips. Ano ba 'to? Was this part of his addiction? Naging hobby na niya ang halikan ako.

I grinned and raised my right hand. With my pointing finger, I started playing on his rosy heart shaped lips. Hinuli niya kamay ko at hinalikan iyon. I almost scream when he pulled me to his seat... again. Napaupo ako sa hita niya habang kabado akong tumingin sa kaniya. Medyos tumaas ang dress ko kaya itinakip ko ang blazer ko doon. Wala pang isang minuto, ramdam ko na ang labi niya sa akin. I guess, it's really his addiction.

I hummed nang bumaba ang strap ng damit ko. Glad this is fitted. It's not that awkward. Bahagya kong itinaas ang kamay ko upang bumalik iyon sa balikat ko. Bumaba ang kamay niya sa taas ng butt ko while sucking on my tongue. He muttered a curse when I let out a foreign scream.

"Let's get married." wika niya nang humiwalay sa akin. My eyes widened a fraction; my lips parted. Tiningnan ko siya sa mga mata. Wala akong makitang kahit anong bahid ng pag-aalinlangan. Tanging pagmamahal at pagkagalak lang ang nakikita ko. Lumipad ang kamay ko sa bibig ko nang maglabas siya ng bulaklak at may singsing pa sa isang filament.