Young Heart

Chapter 24

(*Alexie Balbuena*)

 Naging abala ako sa mga sumunod na mga araw, sunod sunod ang guesting, and interviews na pinaunlakan ko..
 Hindi man ako madalas nagpapa interview talaga, pero everything went well naman at wala akong naging problema, karamihan pa nga doon  ay talagang nag enjoy  ako. 

Lalo na sa mga interviews ko kasama si Althea Olivarez. It's all end up like a comedy show. Hindi rin ako nakatakas sa mga tanong about sa personal kong buhay tulad ng usaping pag ibig.
 At kung noon ay lagi akong kimi pag napag uusapan ang bagay na yon, ngayon ay parang natural at kusa nalang lumalabas sa bibig ko ang mga sagot ko..
Kaya kona ngang makipagtagisan at gawin pa iyong katatawanan.
 "When it comes to love, naniniwala kaba sa happy ending?" Anang host. Her eyes beaming while waiting for my answers.
 Hindi na ako nag isip pa at kusang bumuka ang bibig kong hindi na nauso ata ang filter. Kasalanan talaga to ni Roger e, iba talaga pag na araw araw mong makasama yon, pakiramdam ko para narin akong nasasapian... 
Mukhang sinasapian ako nito palagi. 
 " I believe that true love never ends, so if they really love each other, there's no such "word, ending" even if it's happy ending or not." I seriously stated.. 
Makikita ang tila amused na mukha ng host sa sagot ko at pati ang marahan palakpakan ng audience. 

Then, biglang  cambio ako. 
 "Pero hindi ako naniniwala sa forever kaya, I'm sure maghihiwalay din sila. Dahil walang forever vow... foodever meron pa." I exclaimed, with laughter. Pati ang host at audiences ay natawa narin sa aking sinabi. 
Ito na siguro ang resulta ng pagkahilig ko sa ampalaya, hindi ko lang kinakain, inuugali kona rin.
 Ngunit  yon ay pawang kasama lamang sa mga biro ko .. Dahil ang totoo, kahit gaano pa kasakit ang naransan ko sa pag ibig. 
Deep down in my heart umaasa parin ako.. 
I still believe that true love really exist, kailangan lang natin makatagpo ang tamang tao para sa atin.
 Ako kaya,  may tamang lalake pa kaya na para sa akin?
 Si Matthew, Siya parin naman ang mahal mo hindi ba? tudyo ng bahaging yon ng utak ko. 
 Yong matandang yon?  huwag na oy! Sasaktan lang nya ulit ako! Iba nalang Alexie!
 Ang tanong eh, kung kaya mo bang magmahal ng iba? Did you ever see yourself in the future with somebody else than Matthew?
 Ang may panunuya ulit na atake ng bahaging yon ng utak ko. I grimaced in frustration. 
Nababaliw na talaga ako at lagi akong nakikipag usap at nakikipagtalo sa sarili ko mismo. 
 Siguro hindi pa talaga dumarating ang lalaking para sa akin, lalaking may kakayahang burahin ang bakas ni Matthew sa buong sistima ko. 
Marami naman dumarating ayaw mo lang papasukin.  Napakagat ako sa aking labi, pano ko nga ba makikita ang lalaking para sa akin, kung wala naman akong pinapansin sa mga nanliligaw at nagtatakang lumapit sa akin?
 At sana nga someday, magising nalang ako bigla na hindi na si Matthew ang laman ng puso ko. 
Pero, para bang agad agad din iyon kinontra ng puso ko...
 Kaya ko pa kayang magmahal ng iba bukod kay Matthew? Sa pitong taon na nakalipas, ginawa ko ang lahat para kahit paano makalimutan ko ito. 
Sa totoo lang siya din ang dahilan noon kaya pinasok ko ang pagmo modelo, gusto ko kasing mapansin nya rin ako kahit papaano. 
 Hanggang sa magustuhan kona rin iyon, at hindi ko akalain na sa pagtira ko sa America ay lalo akong makikilala sa larangang iyon.

 (*Matthew Mondragon*)

 I gritted my teeth while staring at her pictures on one women's magazine's cover.
 Hindi ako mapakali at kahapon pa din mainit ang ulo ko. 
She's just wearing a very small cloth. A very sexy lingerie. I want to shut that fucking company down!  
That's should be only for my eyes... 
Pero hayon nasa cover nanaman ng magazine, kung ilang manyakis nanaman marahil ang nagsasaya dahil sa kuha nyang iyon.Ano kaba Matthew, bakit ngayon kapa manggagalaiti ng ganyan e, taon taon nga siyang rumarampa na naka bikini sa isang international event diba? She's one of the Angels remember? Ang pag papaalala ko sa sarili. Pero kahit anong pagpapakalma ko sa sarili ay di ko parin maiwasang manigbugho. Isipin ko palang na maraming makakakitang mga lalake sa katawan ng mahal ko, ay parang sasabog na ang utak ko. 
 Ni hindi ko nga matyempuhan ang babaeng yon. Pinagtataguan talaga ako nito. Wala na raw ito kila Althea ngunit naroon parin naman ang ilan nitong mga gamit. 
Kaya lihim kong inalam at pinuntahan ang condo unit nito sa Makati, ngunit hindi ko rin ito naabutan roon. 
 I feel like wanted to get drunk tonight.. Dahil parang sasabog na ang ulo ko. Ilang araw narin akong balisa.
 I want to talk to her... Pero para akong isang nakakahawang sakit, na iniwasan nya. 
Pinagtataguan nya ako. Wala akong ganang magtrabaho, nabubulyawan ko lang lahat ng nakakausap ko sa opisina, at mas lalong rin umiikli ang pansinsya ko, lalo na ang sekretarya kong halos sumalo lahat ng inis at galit ko.
 Kaya ng araw na iyon nag pasya nalang akong umuwi sa penthouse ko, at agad na dumiritso sa mini bar. 

Tila pagod na dinampot ko ang isa sa mamahalin at paborito kong liquor at nagsalin sa baso.
 Akma kona iyon tutunggain ng mag beep naman ang cellphone ko. It was don Roberto. Napangisi ako ng mabasa ang mensahe ng Don. Tinungga ko ng minsan ang alak, at agad kong dinampot ang susi ng sasakyan ko at mabilis na umalis...

 ********
 Maingat at walang ingay akong lumapit sa kanilang kinaroroonan, medyo nagtago pa ako sa malalagong ligaw na halaman para mapagmasdan muna siya ng lihim. Kaya pala hindi ko ito mahagilap sa maynila dahil,  nasa Hacienda ito ngayon at dito naglalagi. May nakapagsabi nga na 3 araw na ito rito pero nagbilin daw sa mga tauhan nila na hwag monang ipaalam sa abuelo nito ang kanyang pagdating..
 Buti na lamang ay agad akong sinabihan ni Don Roberto, nang isa sa tauhan nito ang nagsabing narito nga  si Alexie sa Batangas. 
 "Boboy, tama na to. Bumaba kana dyan." anito ng makitang halos puno na ng mangga ang dala nilang basket.
 "Magdahan dahan ka ha, baka mahulog ka. Wow ang sarap nito." Ang masayang sabi pa nito habang namimilog ang mga mata na nakatingin  sa basket  ng mga manggang pinapitas nito kay Boboy. 
 "Ate Alex, ang dami nyan ah, maubos mo ba yan? Para kang naglilihi nyan e." ang biro ni Boboy sa kanya. 
Habang nakatingin kay Alexie na nag uumpisa ng magbalat ng hilaw na mangga..
 "Naglilihi ka dyan, Ni boyfriend nga wala. No boyfriend since birth." ang naka ingos nitong sabi. Napangiti ako sa kanyang tinuran.
 Kahit pa maraming nagbago sa kanya, lumalabas parin ang natural na Alexie na siyang unang nagpabaliw sa akin.
 Sa lahat ng tauhan nila sa Hacienda kay Boboy ito pinaka malapit kahit pa nga ilang taon din silang hindi nagkita. 
Parang kapatid narin ang turingan ng dalawa. Si Boboy ay pinsan ni Rebecca. 
Nalaman ko rin na si Alexie ang nagpapaaral dito. Napukaw ang pagiisip ko ng marinig kong magsalita muli si Boboy. 
 "Di ba ate, boyfriend mo si sir Matthew? Narinig ko kasing magkausap dati si tatay at don Roberto, ang sabi hinihintay ka lang daw umuwi at magpapakasal na kayo ni sir Matthew."   
 Napakagat labi ako, nang makita ko ang reaksyon nito. Hindi ko nga alam kung matatawa ba ako, maiinis o, malulungkot. Napaubo ito habang kumakain ng mangga, mukha atang nabilukan pa ito sa narinig mula kay Boboy. 
 Nakita ko rin ang pag asim ng mukha nito. Dahil ba sa mangga or dahil sa sinabi ni Boboy?  It hurts....
 Pero mukhang mas lamang ang nasaktan ako, dahil naramdaman ko ang tila pagkirot sa bahaging yon ng dibdib ko ng makita ko ang pagka disgusto nya sa mga narinig.
 Pinunasan ang bigbig nito gamit ang likod ng palad. Nakita ko pa ang medyo paglungkot ng mukha nito, kasunod ang malalim na pag buntong hininga nito. 
 "imposible yan, dahil hindi ko naman boyfriend si Matthew, isa pa, hindi naman ako gusto nun. Bata lang ang tingin nun sa akin. Ang laki kaya ng agwat ng edad namin. Kaya malabo yan, isa pa gusto ko kasing edad ko nalang ang magiging nobyo ko." i felt my heart tightened inside my ribcage. I know it's all my fault.. Kaya tuluyan siyang nawala sa'kin.
 Babe please.... I'll do everything... every possible thing for you to love me again... Mahal na Mahal parin kita Alexie, hindi ako papayag na mawalan ng saysay ang paghihintay ko ng pitong taon. 
 Please babe, give me a chance.....