Young Heart

Chapter 19

(*Alexie Balbuena*)

"Alexie anak, buksan mona ang pinto. Segi na naman Alexie, nag aalala ng husto ang lolo mo. Ang papa mo panay tawag at tinatanong kung lumabas kana o kahit kumain ka man lang. Nag aalala na kaming lahat sayo anak. Kumain kana kahit konte Lang." Ang may pagmamakaawang boses ni nanay Estella sa harap ng aking silid. Mag dalawang araw narin akong nagkukulong.Tulala at mugto ang mga matang nakatingin ako sa malayo.
 "Anak gusto mo bang tawagan ko or puntahan ko si sir Matthew?.. Gusto mo ba siyang makausap?" Napakagat ako sa aking labi ng tila awtomatikong nag init ang sulok ng aking mga mata, pilit kong sinusupil ang nagbabadyang mga hula pero tila ba ang mga iyon ay may sariling buhay na masaganang lumandas sa aking pisngi. 
Marinig ko lamang ang pangalan nya ay hindi ko maiwasang makaramdam ng sari saring emosyon. Parang kailan lang masaya kaming dalawa, binigyan nya ako ng pag asa.... Pag asa na  maari ding maging kami. Na matutunan rin nya akong mahalin.. but I was... I was freaking wrong... Parang isang malupit na tukso nanaman bumalik ang mga nangyari kahapon sa aking isipan.
 Nakita ko si Matthew.. He's intimately doin something with Karla.. They kissed, and touched eachother... Ang tanga tanga talaga ng puso ko, bakit nga ba napaniwala ko ang sarili ko na maaring may katugon rin ang nararamdaman ko para sa kanya? Ang pinaka masakit at di ko matanggap, ay nang marinig ko lahat ng pinag usapan nila ni Karla.. Pakiramdam ko parang pinira piraso ang puso ko... Ako na talaga ang dakilang tanga...
Hindi  nga ba't para sa kanya ay isa lamang akong bata? 
 For him I am just a child....  Or worst baka nga tingin nya malaki akong joke sa buhay nya..
 Bigla ko nanaman naramdaman ang kirot na iyon sa aking puso.. Ilang beses kong sinuntok ng kuyom kong palad ang parte na yon ng dibdib ko, habang kagat kagat ang labi upang pigilan ang aking mga hikbi..
 Tila ba sa ganoon paraan ay mabawasan manlang ang sakit na nararamdaman ko, o baka sakaling mamanhid ang puso ko sa pag suntok ko. 
Tinakpan ko ng mariin ang aking bibig ng isa kong palad para pigilan makatakas mula roon ang hindi ko na kayang pigilan pa na isang impit na hikbi. 
Habang masagana paring namalisbis ang aking mga luha mula sa aking mga mata.. 
 "Anak aalis na ako, pupuntahan ko si sir Matthew.." ang sabi ni nanay Estella na agad kong kina alarma. 
Hindi maaari, ayaw kona siyang makita pa. 
Medyo taranta akong tumayo, pinunasan ng mabilis ang aking mga luha at kinalma ang aking sarili.
 Bahagya akong lumapit sa pintuan ng aking silid. I was try may best to speak normal.. But... but I failed. 
 "N-nanay Estella p-pakiusap huwag nyo na pong abalain pa si Matthew. Ok lang po ako, medyo masakit lang po ang ulo ko. I-iwanan nyo narin po yong pagkain dyan, kakain na po ako." My voice cracked..
 "Pupuntahan ko parin si sir Matthew anak, dahil bukas pa ng umaga darating ang lolo mo mula Davao." Anito. Narinig ko ang mga yapag nito na tila nagmamadaling umalis,  hindi na ako nakapag isip pa at  bigla kong binuksan ang pinto.
 "Please lang nanay Estella, kaya kona ang sarili ko. Hindi nyo na kailangan pang tawagin si Matthew dahil ayaw ko syang makita!" Ang may diin sa boses kong sabi..  Lumarawan naman ang pagtataka sa mukha ni nanay Estella. Napayuko ako....
    "Pasensya na po nay, pero please lang po huwag nyo ng istorbohin si Matthew, ayos lang po ako at kaya kona ang sarili ko." Ang malumanay pero may diin ko parin sabi. Sinulyapan ko ang pagkain sa lapag na nakalagay sa isang tray, agad ko iyong kinuha. 
 "Kakain na po ako, salamat sa pagdadala sa akin ng pagkain. Pasensya narin po kung pinag alala ko po kayo." Ang mahina at mahinahon ko ng sabi.. Ngumiti ito sa akin ng tipid. 
 "Kung may kailangan ka or problema ka anak, andito lang ako.. Makikinig ako Alexie.." anito, kita ko parin ang pag aalala sa mga mata nito. Pinilit kong ngumiti at pinakitang maayos na talaga ako.  
 "Salamat po nay, huwag na ho kayong mag alala ok lang ho ako." Kako.. tila pa nga nabingi ako sa huli kong tinuran.. ok lang ako... Ok nga lang ba talaga ako? Ok lang ako.. three fucking words. The easiest lie to say... Gustong gusto kong sabihin na hindi ako ok... Sabihin lahat ng dahilan kung bakit ako nasasaktan ng ganito... Pero ano nalang ang mangyayari? Kaya ko bang sabihin sa kanila ang namagitan sa amin ni Matthew? Alam kong kapag nalaman yon nila daddy at lolo, ay hindi sila papayag na maagrabyado ako. Pero ayaw ko rin naman na mapilitan lang si Matthew na panagutan ako, dahil sa minor ako.. 
Eh pano nga kung hindi iyon tanggapin ni daddy at ipakulong nila si Matthew? Hindi ko rin iyon kakayanin... Oo nga't galit ako kay Matthew pero hindi ko rin naman gugustuhin na makulong siya, or mapilitang panagutan ako... Hindi pa naman nya ako lubos na nakuha, i mean hindi ko pa naman lubusang naibigay lahat ng puri ko.. Isa pa kasalanan ko rin naman ang lahat, at ginusto ko lahat ng nangyari...
 Ako pa nga ang mas desperada diba? Ako yong nagpupumilit na may mangyari samin... Ako ang nag aalok ng sarili ko... Kaya wala akong ibang dapat sisihin kundi ang sarili ko lang din...
 Bago pa muling dumating ang susunod na version ng luha ko ay agad na akong tumalikod at pumasok sa loob ng aking kwarto.
Marahan kong isinara ang pinto. Tinignan ko lamang ang mga pagkain naroon.. Kailangan kong kumain kahit pa wala akong gana, at nawalan narin ako ng pang lasa sa kakaiyak ko mula pa kahapon.
 Mag aalala silang muli kapag hindi ako kumain at lumabas.. Kinuha ko ang cellphone ko at nakita ko ang maraming missed calls galing kay Rebecca, Roger kay lolo at kay daddy. Napakagat nanaman ako sa aking labi ng mariin... Hindi maganda na pinag aalala ko sila.. Lalo na si Daddy at Lolo.. Matanda na si lolo at minsan ay dumadaing na ito sa sakit, isa pa minsan ay naninikip ang dibdib nito.. 
Si daddy naman ay nasa America at ilang buwan narin kaming hindi nagkikita, ang dinig ko'y marami itong problemang personal na inaayos sa mga negosyo ng pamilya na naka base  roon. 
 Maya maya lamang ay dumating na sa Mansion si Roger, kasunod nito si Rebecca. At siguro nga eh kung nasa pilipinas lamang si Markey, malamang pati ito ay naririto.
 Agad akong sinugod ng yakap ng dalawa kong kaibigan. 
 "Ano bang nangyari? Humanda talaga sakin yang Matthew na yan! Ekes na siya ng tuluyan sakin, kahit  pa super yummilicious ang kagwapuhan nya!." Ang gigil na sabi ni Roger. Muli akong napahikbi ng iyak. This is all I need, a comfort zone in the arms of my two best friends. 
 "Pano to nagawa ni kuya Matthew, ang paiyakin kang muli..." Ani Rebecca. 
 "Wow Becca,  feel na feel ang kuya ah." ani Roger. Tinaasan pa nito ng kilay si Rebbeca.
Haay.... Mukhang mag uumpisa nanaman itong dalawang to. 
 "Eh, ano naman gusto mong itawag ko don aber? Hindi ko naman pweding basta nalang tawaging, Matthew lang. Mas nakababata si ma labs ko doon! Pareng Matthew ganon? Eh magiging sister in law na nya ako soon! Bayaw....? Kuya nalang!" Ewan ko sa dalawang ito pero kahit papano gumaan ang loob ko dahil sa presensya nila. Kahit papano napapangiti narin ako sa mga palitan nila ng asaran at pagbabara nila sa bawat isa.
"Sa amerika na ako mag aaral.." ang putol ko sa asaran nilang dalawa. Pareho silang natigilan at napalingon bigla sa akin... 
"Sigurado ka? Dahil lang sa kanya aalis ka?" ang hindi makapaniwalang tanong sa akin ni Roger, nakatingin lamang si Becca at nawalan ng imik.. 
"Noon pa man gusto ni daddy at lolo na sa America ako mag aral, para lagi kong makasama si daddy dahil magiging madalang ang pag uwi nito sa pilipinas.. Pero tumanggi ako dahil kay Matthew.. Pero ngayon, ikakasal na siya.. Wala ng dahilan pa para manatili ako rito.." 
"Wow ha, at pano naman kami aber? So si Matthew lang pala ang dahilan ng pagtanggi mo sa daddy at lolo mong pumunta ng america? Aba magaling!" ang mataray at himig sarkatikong saad ni Roger... 
"OA mo! di ba alam mong kinausap dati ni lolo at daddy ang mga magulang mo na isama kita? Kinausap nga rin nila ang mga magulang ni Becca about don. Dahil alam nila daddy at lolo na hindi ko kayang mapawalay sa inyo.. Ilang buwan nalang graduate na si Rebecca. Pwede siyang sumunod.. Ikaw doon kana magpatuloy ng designing course mo." ang sabi ko kay Roger.. "At least malaya kayo ni Markey doon. Tsaka balita ko pagkatapos ng training ni Markey, ay siya na ang mamahala ng mga business abroad nila.." ang baling ko naman kay Becca.... 
Hindi ko pa man nasasabi kay lolo ang pasya ko ay nakakasiguro akong papayag at matutuwa pa ito sa magiging desisyon ko..
"Oooh well... its already time for me to hunt an AFAM.." ani Roger na kinibot kibot pa ang mga labi nito habang ina angulo ang mukha nito, na akala moy nasa harap ng camera at gumagawa ng iba't ibang face poses....