Paano kung ang isang taong inaakala moy sunud-sunuran lang sayo, na walang alam gawin kundi umiyak, at sundin lang lahat ng naisin mo. Ang akala mong tahimik, hindi pala may itinatago palang tapang na higit pa sa inakala mo.
Yung taong sinasabi...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Hindi ko alam kung anung mararamdaman ko sa naging disisyon ko pero wala ng atrasan ito. Nasasabik ba akung makita siya, natatakot, o magagalit. Ilang taon akung nagtiis ng hirap sa piling niya, Ilan anak ang nawala sakin. At kahit minsan wala akung sinabi sa mga anak namin na ikasisira niya, lahat ng magagandang nangyari samin ang lagi kung ikinukuwento sa mga anak namin. Ayaw kung magtanim sila ng galit sa ama nila. Dahil alam kung hindi naman likas na masama ang ugali nito, naimpluwensiyahan lang ng madrasta nito. Napabuntong hininga nalang ako, kailangan munang umiwas kami sa kanya. Hindi pa ito ang tamang panahon ng muli naming paghaharap, sariwa pa ang lahat.
"Bago po ang lahat, gusto ko po sanang nakalipat na kami ng tirahan ng mga anak ko bago siya makauwi dito." Aniko, dahil hindi pa panahon para magkita ulit kami. Hindi ko pa alam kung paano ko ipapakilala ang mga anak namin.
"Hindi na kailangan hija, paglabas niya didiretso na siya sa ibang bansa. Duon siya mamalagi ng ilang buwan para walang makaalam ng nangyari." aniya. "Kailangan din niyang asikasuhin ang iba natin negosyo duon." Dagdag pa niya. Talagang pinuproteksyonan niya ang pangalan nila. Total news black out din ang naging hearing namin nuon kaya walang makakaalam ng tunay na nangyari which is pabor sa akin at para rin sa kapakanan ng mga anak ko. Iba talaga pag may pera at maraming koneksyon lahat nagagawa.
Malapit na ulit mag-krus ang amin landas pagnakalaya na siya. Siguro naman ngayon magigising na siya. At sana magsilbing aral na sa kanya ang mga nangyari.
Hindi ko lubus maisip kung bakit pabago-bago ang isip ng may ari ng lupang kinatitirikan ng ampunan. Ang hirap niyang kausapin. Una hindi siya pumayag sa hinihingi namin palugit na isang taon bago kami umalis sa nasabing ampunan, ayaw din pumayag ng anim na buwan at gusto hanggang apat na buwan lang daw, ngayon naman may bago nanaman silang mga demands.
"Anung nangyari bakit i-demolished agad, may ten day pa tayung nalalabi para i-vacant ang building?" Gilalas kung saad ng makita kung may mga heavy construction equipment sa loob ng compound, natibag na din ang ibang bahagi ng bahay ampunan. May ilang mga gamit pa kaming naiwan sa loob. Buti nalang at pinauna na namin ilipat ang mga bata at matatanda.
"Pasensiya na ma'am napag-utusan lang." ani ng operator ng heavy equipment.
"Pwede bang makausap ang boss niyo?" tanong ko sa kanya. "Meron pa kaming ten day bago umalis bakit mukhang hindi yata sumusod ang amo niyo sa napagkasunduan. May mga gamit pa kaming natira sa loob." Mariin kung saad dahil sayang naman ang mga nasirang gamit namin.
