Paano kung ang isang taong inaakala moy sunud-sunuran lang sayo, na walang alam gawin kundi umiyak, at sundin lang lahat ng naisin mo. Ang akala mong tahimik, hindi pala may itinatago palang tapang na higit pa sa inakala mo.
Yung taong sinasabi...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Please, Anne dito nalang kayo ng mga anak natin, malaki naman itong bahay, gusto ko kayung makasama, gusto kung buoin ang pamilya natin." Pagmamakaawa ko sa kanya. Halos lumuhod ako sa harapan niya para hindi na sila umalis ng anak namin ngunit nagmamatigas pa rin siya. Sa laki ng kasalanan at pagkukulang ko sa kanila wala akung magawa kung hindi pagbigyan siya, at sundin kung anung nais niya. Wala akung kalaban-laban kahit malaki ang karapatan ko, ako ang ama pero hindi ko maipaglaban ang karapan ko. Natatakot akung mawala ulit siya sa aking at iwan na naman nila ako. Sila ang buhay at kaligayahan ko. Sila ang kayamanan at tanging pinaghuhugutan ng aking lakas. Pero sila na din ang kahinaan ko ngayon.
"Don't worry every sunday naman ihahatid ko sila dito. Kaya makakasama mo rin sila." Matigas niyang turan. Hindi ko magawang magreklamo sa mga desisyon niya.
Labag man sa kalooban ko, tumango nalang ako, at binibit ang mga gamit nila, una tumanggi pa siyang ako ang magbuhat, pero kalaunan hinayaan nalang niya ako. Hindi ko alam kung galit pa ba siya sa akin, ang importante nalaman ko ang katotohanan. Hindi niya ipinagkait sa aking ang aming mga anak, nakilala at nayakap ko sila. May galak man saking puso ngunit kulang na kulang pa rin, hindi pa rin sila ganap na akin.
Maaga akung gumising ngayon dahil nakiusap akung ako mahahatid sa school sa mga anak namin, buti at pumayag siya. Gusto rin ng mga anak namin ipakilala ako sa mga classmates nila at teachers. Noon kay Cassey masaya akung ipakilala siyang anak ko, ngayon proud na proud ako being a father of my triplets. Kaya kuntodo ang ngiti ko sa mga classmates at teachers nila habang ipinakikilala ako. Mayroon din isang batang nagtatampo marahil naiingit siya dahil hindi pa raw umuuwi ang ama nito na nasa ibang bansa nagtratrabaho. Marahil ganito rin nadarama ng mga anak ko nuong panahon wala ako sa piling nila. Nilapitan ko ang bata at kinausap ito para ipaliwanag ang setwasyon ang ama nito.
Sa mga nagdaan araw maganda naman naging relasyon namin. Hinahatid niya ang mga anak namin sa bahay tuwing linggo ng umaga at susunduin niya sa hapon na kahit ipilit kung ako na ang maghahatid sa mga bata pero ganuon parin, siya parin nasusunod. Pero ngayon sa unang paglakataon pumayag siyang sunduin ko ang mga anak namin para mamasyal at maging siya pilit kung isinama.
Ito ang una pagkakataong makikita ko ang tinitirhan ng mag-iina ko. Isang may edad na lalaki ang dumungaw sa pag-isahan gate matapos kung pindutin ng dalawang beses ang doorbell. "Magandang umaga po." bati ko sa kanya.
