Het Spel Der Duisternis

🕯️6🕯️

Ik staarde een tijdje naar het mes in de schaal. Ik slikte en voelde dat mijn keel droog werd van angst. 'Ik moest hem mijn bloed offeren' Maar wie is 'hij' en 'hem'? Ik dwong mezelf te kijken naar het eerste probleem. Mijn hand laten bloeden door het mes. Ik slikte nogmaals. Een aantal van de versregels van het eerste rijmpje spookte ineen door mijn hoofd: 'Soms is spreken gevaarlijker dan zwijgen. Op het pad dat je verstaat. laat licht nooit winnen. Van de angst der vergetenis.' Spreken is gevaarlijker dan zwijgen? Bedoelen ze misschien dat ik mijn stem niet mag gebruiken of zo. Ik bedacht me dat dit een hele opgaven zal worden als ik mezelf echt ga moeten opensnijden. Ik slikte nogmaals. 'laat het licht nooit winnen.' Ik keek naar de dansende lichten op de sokkel. Moest ik de lichten doven met mijn bloed?

Ik slikte een laatste keer en pakte het mes van de sokkel. Terwijl ik mijn linkerhand boven de schaal hield en met mijn rechter het lemmet van het mes tegen mijn handpalm legde draaide ik mijn gezicht weg en trok mijn rechterhand met het mes hard terug. Ik voelde het lemmet door mijn vlees snijden alsof mijn hand van boter was. Ik wouw schreeuwen van pijn maar wist me in te houden. Bloed voelde ik uit mijn hand druipen en ik hoorde de druppels in de schaal vallen. Ik keek terug naar de sokkel waar de rode en paarse lichten overheen tikkertje leken te spelen. Beetje bij beetje vulde de schaal zich met rood vloeibaar bloed. Het leek onmogelijk dat een paar druppels bloed de hele schaal zouden kunnen vullen, maar het gebeurde toch.

Zodra de schaal over leek te lopen begonnen de lichten op de sokkel te sissen bij het aanraken van mijn bloed en doofde er een paar lichten uit. Ik trok dan ook mijn hand terug waarbij er nog meer druppels de sokkel lieten sissen en lichten uitdoofde. Ik liet het mes op de grond vallenen pakte de schaal vast. Met 1 beweging liet ik de inhoud van de schaal over de sokkel lopen. Deze begon meteen te sissen en uiteindelijk doofde alle lichten uit. Ik wachtte tot er iets zou gebeuren, maar er gebeurde niks. Ik werd bang dat ik iets vergeten zou zijn of iets mis had gedaan. 'laat het licht nooit winnen. Van de angst der vergetenis.'

Achter de sokkel schoven de muren stillaan opzij en fel paars licht viel op mijn gezicht. Ik schermde mijn ogen ervoor af door mijn hand voor mijn gezicht te houden, mijn linkerhand. Het bloed doop er nog steeds uit en belande zo op mijn gezicht en kleding. Een grote gestalte blokkeerde in het midden een deel van het licht. Tot zover ik kon zien had het 2 grote horens en een stel grote vleugels. Ik, stond aan de grond genageld nog steeds half verblind door het felle licht rond de gestalte die leek te zweven. Zodra de lichten minder fel werden zag ik dat de gestalte die vermoedelijk' hij' moest voorstellen een geitenhoofd had met 2 lange horens , een mannelijk lichaam waarbij een lende broek zijn edele delen van het zicht onthield, Als laatste had hij gigantische leerachtige vleermuisvleugels die op zijn rug gevouwen waren.

Hij rijkte me een hand aan. Zonder erbij na te denken pakte ik zijn uitgestoken linkerhand vast mijn bloedende hand. Mijn hand leek te branden alsof zijn huid mijn bloed in gif veranderde. Hij trok me mee achteruit het licht in, terwijl ik hem onmogelijk los kon laten. Samen tuimelde we het licht in dat steeds donkerder werd om ons heen totdat het volledig verdween.

Daarna was ik niks meer.

Ik voelde niks meer.

Ik besefte niks meer.

Ik leek niet meer te bestaan.

🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️

Ik opende mijn ogen. Schemerig licht viel op de achterkant van mijn bed.

Was dit alles een droom geweest?

Maar meteen merkte ik een verband rond mijn linkerhand op; Het was dus geen droom geweest...

Die gedachten bezorgde me kippenvel.

Ik lag in mijn bed in mijn kamer, zoals deze morgen. Alleen zou het nu middag moeten zijn, maar door de raam scheen zwak maanlicht naar binnen. Had ik dan de hele dag in die vreemde kamer met deuren gezeten? Ik draaide mijn hoofd richting Denis bed. Maar hij was er niet, In plaats van Denis zat 'hij' het gevleugelde wezen met de geitenkop en horens op de rand van Denis' bed. Ik staarde hem een tijdje aan. Hij bewoog niet, zei niks, hij keek enkel terug. Zijn ogen waren van het donkerste zwart dat ik ooit heb gezien, en zijn oogbollen waren rood, zo rood als bloed. Ik huiverde vanbinnen.

Wat gebeurt er toch de hele tijd?

Ik weet niet precies hoelang we elkaar hebben aangestaard. Uiteindelijk stond 'hij' op en liep naar de rand van mijn bed. Hij boog zich over me heen en greep mijn linker pols vast. Ik schrok en kon hem enkel met grote angstige ogen aankijken.

Ging hij me slaan?

Hij trok het verband in 1 beweging van mijn hand af en draaide mijn handpalm naar mijn gezicht toe, zodat ik het kon zien. Dat ik kon zien wat hij in mijn handpalm had gebrand, gesneden, of hoe je het ook wilt noemen.

Geloof me ik moet er bijna van kokhalzen

Nu zal ik altijd de zijne zijn....