Het Spel Der Duisternis

🕯13🕯

De lessen waren weer zo saai als lessen altijd zijn. Het enige wat me wakker hield was de gedachten dat ik een plan moest bedenken, een moordplan. Ik bedacht me steeds snachts of savonds toe te slaan, wanneer er een jongen alleen door de gang of in een kamer was. Dat leek me de veiligste weg.

Iets in me vond het leuk om dit soort dingen te bedenken, en misschien ook uitvoeren, dat weet ik allen nog niet zeker. Het lijkt alsof het spel mijn maindset wilt veranderen, bijna duivels maken. Ik heb nu alleen geen keuze, ik ben verplicht om het spel te spelen, liefst tot het einde...Al vraag ik me af wat Satan bedoelt met dingen te weten te komen en info geven, specifieker waar hij me info over wilt geven.

Deze avond dwaal ik dan ook snachts weer door de gangen, in de hoop een jongen in zijn eentje naar het toilet of een nachtelijke wandeling te zien maken. Maar tot nu toe heb ik geen succes.

Ondertussen is het middernacht en loop ik weer langs mijn kamer deur wanneer ik een slaperige jongen verderop de gang zijn kamer zie verlaten. Ik verborg me in een donkere nis in de gang en keek toe hoe de jongen langs me liep, van dichtbij leek hij eerder dronken dan slaperig. Geruisloos liep ik achter hem aan terwijl ik het mes vanonder mijn pyjama truitje haalde. Ik hiel het mes boven mijn hoofd en was klaar om toe te slaan, toen de jongen plots stil stond en zich naar me omdraaide. Hij wouw gillen maar werd gesmoord doordat ik mijn mes in zijn keel drong.

Ik glimlachte toen het lijk met een doffe klap op de grond viel. Eigenlijk was deze opdracht best leuk. Ik keek naar het mes in mijn hand waar het bloed van het lemmet droop, iets in me wouw het het bloed eraf likken maar ik hield me in. Ik haalde het lemmet langs het truitje van het lijk en verborg het daarna weer onder mijn eigen truitje. Met grootte passen liep ik weg van de doden jongen op zoek naar een ander levend slachtoffer om de dood in te jagen.

Aan het einde van de gang draaide ik me om. Wat als ik nu de kamer genoot van de dode jongen vermoord in zijn slaap. Ik glimlachte in mezelf, Ik grijnsde zelfs en liep op de kamer af waar de jongen uit kwam. De deur stond op een kier. Geruisloos trok ik deze open en ging naast het bed van de slapende jongen staan. Ik pakte mijn mes weer en hield het boven de jongen. Met een krachtige stoot boorde ik het mes in zijn borstkast, ter hoogte van zijn longen. Ik trok het er weer uit en stak nogmaals , deze keer langs de andere kant van de romp. Zijn longen zullen geperforeerd zijn, hij zal nooit meer kunnen ademen. De jongen keek me ondertussen aan met ogen groot van schrik.

Ik grijnsde totdat ik het leven uit zijn ogen zag verdwijnen en zijn spieren slap werden. Ook deze keer kwam het in me op het bloed van het lemmet te likken, maar ook nu gebruikte ik opnieuw het truitje van de dode jongen om het af te kuisen. Daarna maakte ik me uit de voeten en ging eindelijk in mijn eigen bed liggen om te slapen...

🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯🕯

Het is zondag dus kunnen we allemaal uitslapen. Half slaperig hoor ik mensen over de gang heen en weer hollen.

Wat de hel is er nu weer gaande?

Ik besefte ineens dat deze ophef door mij kwam, de nonnen zijn de lijken aan het onderzoeken en wegwerken voor dat de andere jongens ze kunnen zien. Ik glimlachte in het halfduister en stak mijn handen onder mijn hoofd onder het kussen. In mijn linkerhand ruste het handvat van het mes. Ik glimlachte met mijn gezicht in het kussen.

Ik begin dit steeds leuker te vinden.

Ik draaide me op mijn rug en haalde mijn handen onder mijn kussen vandaan. Ik keek naar mijn gebrandmerkte handpalm en wreef over het logo. Ik grinniken zachtjes. Al verlangend naar de volgende moordnacht.

Naast me draaide Denis zich naar me om. Slaperig en nog in zijn ogen wrijvende tegen de slaap vroeg hij: "Waarom zit jij zo te lachen?"

Ik keek hem geschrokken aan:" gewoon, zomaar."

Ik glimlachte naar hem en draaide me om naar het raam.

Nog steeds glimlachend als een gestoorde...