Het Spel Der Duisternis

🕯23🕯

Uiteindelijk liet ik de keten voor wat het was en stond op uit het bed. Door de kettingen kon ik 2 stappen zetten vooraleer deze strak stond. Ik liep een tijdje heen en weer in de kleine kamer ruimte.

Ik weet niet hoelang ik dit deed totdat ik een geluid aan de andere kant van de deur hoorde. Een sleutel werd in het slot gestoken en omgedraaid. De deur opende en liet me de persoon aan de andere kant van het zware ijzerwerk. Er stond een meisje, met sneeuwwit haar net als het mijne. Haar huid was bleek als ijs, net als het mijne. Haar ene oog was felblauwe als een opgeklaard lucht. Haar andere oog was felrood, zo rood als bloed. Op haar schouders hing een dunne mouwloze zacht roze jurk om haar heen dat rijkte tot net onder haar knieën.

Met een zachte bijna zwevende treed kwam ze mijn kleine kamer kamer binnen. Ze bukte zich naar mijn voet toe waarna ze een ring met sleutels vanonder haar jurkje haalde. Ze koos een sleutel en stak het in het slot van mijn keten. Het slot klikte zodra ze de sleutel omdraaide. Daarna stond ze terug weg en bood me haar bleek hand aan. Ik pakte zonder aarzelen haar warme zijdezachte hand vast en liet me door haar meevoeren de kamer uit. Een gang in die ik niet kende.

Ze lijden me langs deuren van soortgelijke kamers als waar ik net uit kwam. Langs deuren waarachter er personen krijsten en gilde als monsters, Zonder ophouden.

Bang keek ik naar het meiske voor me dat me door deze lange kale witte gang lijden. Ze zou moeten hebben gemerkt dat ik mijn pas wat inhield. Ze stopte en keek me aan. Streelde met haar vingertoppen langs mijn wang en glimlachte geruststellend naar me. Ik kon het niet helpen en lachte naar haar terug.

Ze wenkte me en liep met me verder door de gang de hoek om naar een kleinere gang waar ze me een andere kamer in lijden. Ook deze kamer was wit en kaal, het enige verschil was dat deze kamer als een dokters cabinet ingericht. Aan een lange witte tafel zat een man van gemiddelde leeftijd met kort donker haar. Hij glimlachte naar ons: "Heb je Locky met je meegenomen Nymfa? Het verbaast me..." De man stond recht en pakte het meisje, Nymfa, vast bij haar schouders:" Je weet wat ik over hem heb verteld, vergeet dat niet." Nymfa knikte en draaide zich naar me om.

Ze liep naar me toe en fluisterde met een zijdezachte stem haar lippen bijna tegen mijn oor aan:" ik kies jou, Omwille van je vermogen te willen."

Nog steeds had ik geen idee wat er eigenlijk gebeurde of waar ze het over hadden. De man liep naar de achterste muur van de kamer waar een metalen kast stond, hij trekt de deuren open en stapte toen aan de kant. Achter de deuren zaten geen schabben om spullen neer te leggen, er was gewoon niks...

Een zwarte leegte grapte ons aan vanuit de kast. Ik merkte dat Nymfa naar de kast liep, ze ging naast de man staan en keek scheen omhoog naar hem. Hij was een kop groter dan haar, Nymfa kwam net tot aan zijn schouder. De man knikte en Nymfa draaide zich vervolgens naar mij om. Ik stond nog steeds bij de deur naar de gang terwijl Nymfa me wenkte dichterbij te komen. Aarzelend greep ik haar bleke uitgetrokken hand vast.

Ik wist niet wat er gebeurde of wat ze van plan was, maar ik vertrouwde... waarop daar heb ik geen idee van, maar ze leek te weten wat ze deed...

Samen gingen we voor het zwarte gat staan, aarzelende stak Nymfa haar hand in het zwart, het oppervlak rimpelde en leek te kolken achter een doorzichtig membraam. Een laatste keer keek ze naar de man en dan naar mij, daarna liep ze het zwarte gat in waardoor het oppervlak eerst rimpelde en kookte maar daarna even smetteloos als voorheen achterbleef.

Ik keek geschrokken en deinsde weg van de kast en het vreemde zwarte gat. Angstig keek ik om me heen en zocht naar de man om een verklaring te krijgen, maar hij was weg. Hij leek gewoon in stof opgegaan te zijn....

Net als de deur richting de gang...

Ik was alleen met een zwart gat waar net een meisje door is gelopen dat me volledig vreemd was...

Ik strompelde al struikelend en half rennend naar een hoekje van de nu volledig lege kamer toe in de hoop me te verstoppen voor...voor wat eigenlijk?

Vanuit het zwarte gat in de metaal kast hoorde ik een stem....Nymfa's stem...

"Ik wacht op je...ik wacht op je...ik wacht op je..."

Steeds weer zei ze het zelfde zinnetje. Ze zij het 3 keer waarna het zwarte gat uit de kast sprong en zich over heel de kamer verspreide...

Volledig in paniek sprong ik overeind en probeerde te ontsnappen aan waar niet te ontsnappen viel...

Ik probeerde tegen de muur op te klauteren maar viel uiteindelijk toch te prooi aan het zwarte gat...

Daarna leek alles vredig....

Enkel ik in het donkerste donker samen met een meisje dat op wonderlijke wijzen licht leek uit te stralen....