Het Spel Der Duisternis

🕯20🕯

Ik zat alleen in een kamer omringt door tekeningen en papieren met vreemde teksten. Onvast op mijn benen klom ik van de tafel af en drukte mijn beer tegen mijn borst aan.

Waarom was hij nu bij mij?

Er zal toch een rede voor moeten zijn... In dit spel heeft alles een betekenis... Alleen moeten ze ontrafelt worden.

Ik liep traag door de kamer terwijl ik de papieren aan de muren 1 voor 1 van dichtbij bekeek. Wanneer ik langs de grotere tekening van satan liep, zorgde mijn voorbijgang voor een klein briesje dat de kleinere bladen die deels over de randen van de grotere prent hingen af de muur blies. Onderaan de tekening zag ik dat de muur verbrokkeld was en er een holte achter de prent zat. Voorzichtig tilde ik het linkerhoekje van de tekening op.

Er zat inderdaad een holte achter.

Voorzichtig trok ik de tekening van de muur en onthulde een nauwe bakstenen tunnel waar ik misschien met wat moeite doorheen zou kunnen kruipen. Maar ik klom er niet meteen in. De tekening legde ik op tafel neer. Ik liep nog een rondje door de kamer. en nog een rondje, maar ik vond niks nieuws.

Toch zei mijn gevoel dat er nog iets was. Dat ik iets belangrijks over het hoofd zag.

Ik liep nog een keer door de kamer waarbij ik uitschoof over een aantal gevallen bladzijden en mijn beer onder tafel school na een val. Ik bukte me om het terug te pakken. Wanneer ik terug recht kwam viel mijn oog ineens op de achterkant van de tekening die ik ondersteboven op tafel had gelegd.

Ik draaide het blad zodat ik het goed kon lezen.

Tunnels van duister,
Monsterlijk gefluister,
Onthoud dat men zal rennen,
Dat zij diegenen nemen die zich niet redden,
Verhalen zullen werkelijkheid zijn,
Hoe groot of hoe klein,
Het 2de deel van het spel gaat van start,
Bij het betreden van het donkere gat.

Ik liep naar de tunnel toe met mijn beer onder mijn arm geklemd en het blad in mijn beide handen. Met gespitst oren luisterde ik. Een afgrijselijk gejammer klonk bijna onhoorbaar door de tunnel heen. Afkomstig van iets diep in het duister.

Ik huiverde, Diegene die dat geluid maakte wouw ik liever niet tegen komen.

Ik las de vers nog een aantal keer door zodat elk woord in mijn geheugen stond gegrift. Daarna klom ik in het gat de duisternis in.

De tunnel was zo als ik dacht net groot genoeg om met enige moeite door te kruipen. Ik kroop terwijl ik mijn beer met 1 hand vasthield. Mijn schouders schuurde tegen de bakstenen kanten, mijn knieën ketste pijnlijk tegen de vloer en elke keer dat ik mijn hoofd net iets te veel ophief sloeg mijn kruin tegen het veel te lage plafond.

Ik heb geen idee hoelang ik door het totale duisternis kroop, maar het leek eeuwen te duren. En de tunnel bleef doorlopen, Kilometers ver leek het wel.

Ineens vas de vloer onder mijn handen weg en viel ik voor de 2de keer in dit spel met mijn hoofd eerst door een gat naar beneden. Zo'n beetje elke cel van mijn lichaam had wel tegen de wanden van de smalle loodrechte bakstenen buis geknald. Ik voelde dat de stof van mijn truitje op mijn schouders gescheurd was en er nu dunne straaltjes van mijn eigen bloed langs mijn nek naar mijn hoofd liepen.

Terwijl ik mijn beer tegen mijn borst drukte viel een eeuwigheid naar beneden. Ik fluisterde dingen tegen de beer alsof hij echt leefde, het klinkt gek, maar het was wel degelijk zo. Als ik mijn hoofd kantelde kon ik onder me een paarsblauw licht zien.

Was dit het einde van mijn val.

Met een razende snelheid knalde ik tegen een soort membraam van licht aan. Paars licht dat me de val brak en waardoor ik zeer onhandig op een zeer pijnlijke positie kwam te liggen. Mijn hoofd lag in een hoekje van de rechthoekige tunnel gedrukt terwijl ik mijn beer nog steeds vast hield. Mijn knieën lagen zo goed als tegen mijn gezicht en mijn voeten hingen er niet veel beter bij.

De tunnel was te smal om me op een iets normalere positie te zetten.

Om het nog handiger te maken merkte ik dat mijn vleugels zich weer op mijn rug vormde, dat mijn handen in klauwen veranderde en de geitenhorens op mijn hoofd het nog pijnlijker maakte door hard tegen de muur te duwen.

Ik bewoog me onhandig in een poging een betere houding te vinden, maar daarbij schraapte mijn horens tegen het lichtmembraam en lieten het knappen. Met een plof viel ik verder. Deze keer viel ik niet meer in een tunnel maar gewoon in open lucht.

Hoe ik het deed weet ik niet, wat ik wel weet is dat ik het voor elkaar kreeg om me om te draaien en mijn val te breken door mijn vleugels te spreiden. Door de weeftechniek te gebruiken wist ik redelijk goed neer te komen, het enige wat er niet goed ging was mijn vleugels terug op mijn rug vouwen. Maar na wat onhandig geklungel en een reeks aan valpartijen wist ik het toch voor elkaar te krijgen.

Ik probeerde mijn omgeving in me op te nemen maar daar was het te donker voor. Wel merkte ik dat ik mijn beer had losgelaten tijdens mijn onhandige pogingen om redelijk te landen en mijn vleugels op te bergen.

IK liet me op mijn knieën vallen en taste met mijn handen de grond af die uit zacht korrelend zand bestond. Maar ik kon hem niet vinden.

Totdat er schuin rechts voor mij een vlam van een fakkel aanging...